Σας γράφω την επιστολή αυτή για να σας προσκαλέσω να περάσετε μερικές μέρες μαζί μας, στο σπίτι μας. Είμαι μητέρα μιας μαθήτριας της Γ’ λυκείου, που θα δώσει πανελλάδικές εξετάσεις και ενδιαφέρεται για ιατρικές σπουδές. Θέλει να περάσει στην ιατρική με λίγα λόγια.

Θα ήθελα πολύ λοιπόν, να ερχόσαστε σπίτι μας και να ζήσετε αυτά που ζούμε εμείς κάθε μέρα, από πέρσι το καλοκαίρι, όταν η κόρη μας άρχισε την προετοιμασία για τις πανελλαδικές, το άγχος και το ατέλειωτο διάβασμα δηλαδή. Αν ερχόσαστε, θα βλέπατε ένα 17χρονο όμορφο, κεφάτο, γελαστό και χαριτωμένο κορίτσι, να μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε ένα παιδί σκεφτικό, αμίλητο και με σπυριασμένο από το άγχος πρόσωπο. Θα με ακούγατε να τσακώνομαι μαζί της γαιτί δεν τρώει όπως πρέπει και θα ακούγατε την ίδια να φωνάζει «φύγε», κάθε φορά που ανοίγουμε την πόρτα του δωματίου της κι εκείνη βρίσκεται στη μέση μιας ακόμα άσκησης φυσικής. Θα την βλέπατε να γυρίζει από το σχολείο, να πλένει τα χέρια της και να τρώει μέσα σε 5 λεπτά το φαγητό της και να φεύγει σφαίρα , για να πάει να μελετήσει προσπαθώντας να μην χάσει ούτε λεπτό από το διάβασμά της.

Θα βλέπατε επίσης και την απόγνωση στο πρόσωπό της, όταν στην αρχή της χρονιάς το υπουργείο είπε ότι φέτος οι ενδοσχολικές θα γίνουν πριν τις πανελλαδικές. «Μα την ώρα που πρέπει να κάνω τις επαναλήψεις και τα τεστ προσομοίωσης, θα μας βάλουν τώρα να γράφουμε θρησκευτικά και ιστορία;;;». Και ύστερα από λίγον καιρό, θα βλέπατε ακόμα μεγαλύτερη απόγνωση και απορία μαζί, όταν αποφασίσατε να καταργήσετε τις επαναληπτικές εξετάσεις, αυτές για τους ασθενείς. «Κι άμα με πιάσει καμιά διάρροια δηλαδή, πάει; Του χρόνου πάλι;». (Τώρα το αλλάξατε βέβαια και το κάνατε Σεπτέμβριο, οπότε άμα την πιάσει κόψιμο, δεν πειράζει, θα περιμένει τρεις μήνες...).  Και μετά θα ακούγατε το βρισίδι που έριξε όταν ξαφνικά απαγορεύσατε στα φροντιστήρια να κάνουν τα επαναληπτικά τους διαγωνίσματα τις Κυριακές, έτσι όπως συνηθιζόταν χρόνια τώρα. (Δεν θα βάλω εισαγωγικά εδώ, ήταν βαρύ το βρισίδι...). Θα την πετυχαίνατε επίσης πολλές φορές, να γυρνάει από το σχολείο και να σχολιάζει διάφορους συμμαθητές που ξαφνικά πήραν «χαρτί» δυσλεξίας ή δυσγραφίας ή δυσορθογραφίας ή δεν ξέρω τί άλλο έχει κατά καιρούς σκαρφιστεί το αθάνατο ελληνικό πνεύμα κι έχουν υπογράψει διάφοροι «υπέυθυνοι» κι έχουν κλείσει τα μάτια τους όλα τα ως τώρα υπουργεία, κι εσείς μαζί. Και το καλύτερο; Που μας το φυλάγατε για το τέλος; Θα ζούσατε τον θυμό και την οργή της μετά την ανακοίνωση στις 14/3 για την μείωση του αριθμού των εισακτέων σε ορισμένες «δύσκολες» και «περιζήτητες» σχολές, με πρώτη και καλύτερη την ιατρική, όπου κόψατε 220 θέσεις. Πετσοκόψατε δηλαδή...Και μειώσατε τις πιθανότητες της κόρης μου κατά 20%. Επειδή έτσι σας ήρθε, όπως έτσι σας ήρθαν κύριε υπουργέ και όλα τα άλλα. Χωρίς καμιά βαθύτερη σκέψη,κανέναν προγραμματισμό, καμιά οργανωτικότητα. Μόνο με προχειρότητα και ,τολμώ να πω, κακία προς μια μερίδα μαθητών. Των μαθητών εκείνων που έχουν στόχους και που προσπαθούν και κοπιάζουν για να τους κατακτήσουν.

Θα σας τάιζα και θα σας περιποιόμουν κύριε υπουργέ μου, αν δεχόσαστε την πρόσκλησή μου,  ελπίζοντας, ως ταπεινή μικροαστή κλασική ελληνίδα μάνα, ότι κάτι θα χαμπαριάζατε από την αγωνία και το άγχος που περνάνε οι μαθητές και θα κάνατε κάτι, έστω και τελευταία στιγμή.

Η πρόσκληση ισχύει, όποτε θελήσετε...

Μετά τιμής