Ο σάλος επιτέλους κόπασε, κατακάθισε ο κουρνιαχτός.

Καθώς η Θεματική Εβδομάδα με τίτλο «Σώμα και ταυτότητα» δρομολογήθηκε ήδη στα σχολεία, έχει νόημα να αναρωτηθούμε για όσα αδιανόητα ακολούθησαν την εξαγγελία της από το υπουργείο Παιδείας.

Περιττό να το θυμίσω, η μία από τις τρεις ενότητες της Θεματικής Εβδομάδας, εκείνη που αναφερόταν στις έμφυλες ταυτότητες, στάθηκε η αφορμή -ή, μήπως, το πρόσχημα;- για μία ακόμη θορυβώδη εκστρατεία υπεράσπισης των αδρανειών που εγγυώνται τη μακροημέρευση των ιερών και οσίων του γένους.

Γιατί, κακά τα ψέματα, τι πιο ανεκτίμητο από τις πατροπαράδοτες έμφυλες διευθετήσεις;

Στην προκειμένη περίπτωση, το σκάνδαλο προκλήθηκε από ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που βάλθηκε να μιάνει τις σχολικές αίθουσες με αυστηρώς ακατάλληλες συζητήσεις για τις αλλαγές που υφίσταται το σώμα την περίοδο της εφηβείας, τις προκαταλήψεις που βασίζονται στα έμφυλα στερεότυπα, τη συστηματική καταπάτηση των δικαιωμάτων των γυναικών.

Και σαν να μην έφταναν αυτά, το ίδιο πρόγραμμα πρότεινε σε εκπαιδευτικούς και γονείς να κουβεντιάσουν τις απογευματινές ώρες για προβλήματα ανήκουστα, όπως η έμφυλη και η ενδοοικογενειακή βία, οι διακρίσεις με βάση το φύλο στην οικογένεια και την εργασία και, θεέ μου φύλαγε, η ομοφοβία και η τρανσφοβία στην κοινωνία και το σχολείο.

Για γέλια ή για κλάματα; Η συγκεκριμένη θεματική ενότητα κατηγορήθηκε ότι θέτει σε κίνδυνο την ψυχική ισορροπία μαθητών και μαθητριών, απειλεί τον ανδρισμό και τη θηλυκότητά τους, τους/τις προτρέπει να επιλέξουν φύλο και, την ίδια ώρα, ροκανίζει ύπουλα τη γονική εξουσία, αφαιρώντας από τους γονείς το δικαίωμα να αποφασίζουν αυτοί για το τι και το πώς θα διδαχθούν τα παιδιά τους.

Ασε που δυνάμεις σκοτεινές απεργάζονται μέσω των «έμφυλων ταυτοτήτων» την υπονόμευση της ορθόδοξης πίστης, την επιδείνωση του δημογραφικού προβλήματος, τη διάδοση των εθνοκτόνων εκτρώσεων.

Δίχως αμφιβολία, το πράσινο φως το έδωσε η σπουδή της ΟΛΜΕ να απαιτήσει τη μετατροπή της Θεματικής Εβδομάδας σε προαιρετική.

Προβάλλοντας ενστάσεις συνδικαλιστικού χαρακτήρα, η ομοσπονδία επικαλέστηκε την αναρμοδιότητα των εκπαιδευτικών να χειριστούν ευαίσθητα ζητήματα που απαιτούν «ειδικό επιστημονικό προσωπικό».

Τη σκυτάλη πήραν κάμποσες ΕΛΜΕ, ζητώντας την απόσυρση του προγράμματος ή, τουλάχιστον, τη συνδικαλιστική κάλυψη των αντιρρησιών.

Κάποιες υιοθέτησαν εναλλακτικά σχέδια που θα διευκόλυναν τους Συλλόγους Διδασκόντων να αγνοήσουν την υπουργική εγκύκλιο.

Ευδιάκριτες υπήρξαν και οι αντιπολιτευτικές προθέσεις των διαφωνούντων.

Ετσι, η θεματική ενότητα για τις έμφυλες ταυτότητες αντιμετωπίστηκε από ορισμένους ως «“προοδευτική” ασυναρτησία», από άλλους ως «συνειδητή προσπάθεια της κυρίαρχης τάξης και του κράτους της να παρέμβει με συστηματικό τρόπο στο μυαλό και την ψυχή της νέας γενιάς».

Δεν έλειψαν, βέβαια, και τα ευτράπελα.

«Νομιμοποιείται η εκπαιδευτική κοινότητα να αποδομεί τις “έμφυλες ταυτότητες” και με τι θα τις αντικαταστήσει; Με “διεμφυλικές”;», διαβάζουμε σε ανακοίνωση που δεν ντράπηκαν να υπογράψουν επαγγελματίες εκπαιδευτικοί.

Στο κλίμα αυτό, δεν είναι παράδοξο που από τη συζήτηση απουσίασαν τρέχοντα προβλήματα της σχολικής καθημερινότητας, οι έμφυλες εκδοχές του σχολικού εκφοβισμού για παράδειγμα.

Και καλύτερα να μην αναζητήσουμε νύξεις για τη σημασία του σχολείου στη διαμόρφωση, την αναπαραγωγή, οπότε και την αμφισβήτηση των έμφυλων στερεοτύπων.

Η συνέχεια ήταν προδιαγεγραμμένη. Και θα είχε πράγματι ενδιαφέρον να συγκεντρώσουμε τους ορισμούς που προτάθηκαν τους μήνες αυτούς για το επίθετο έμφυλος προκειμένου να φορτωθεί όσο το δυνατόν πιο ανησυχητικές συνδηλώσεις.

Με εργαλείο τη συστηματική, συνηθέστατα υποκριτική, παρερμηνεία των οδηγιών για την πραγμάτευση της επίφοβης θεματικής ενότητας, έγκριτοι αρθρογράφοι καταδίκασαν τις «μεταμοντέρνες μπούρδες», ενώ δημόσια πρόσωπα περήφανα για την αριστεροσύνη τους ανατρίχιασαν που τα εγγόνια τους θα κληθούν να αναρωτηθούν για το φύλο τους.

Στην κουβέντα μπήκαν με φόρα ακροδεξιοί ιεράρχες, ορθόδοξα σωματεία, φασίζοντες πολιτευτές, σύλλογοι γονέων, ακόμη και δημοτικά συμβούλια.

Και δεσμεύτηκαν ότι δεν θα αφήσουν να περάσει ο σοδομισμός στα σχολεία, μίλησαν για έκφυλες ταυτότητες και βάλτους ακολασίας, κατάγγειλαν τη «νεοταξίτικη αρλουμπολογία» περί κοινωνικής και πολιτισμικής κατασκευής του φύλου, προφήτευσαν την «ανωμαλοποίηση του μέλλοντος της πατρίδας», μοιράστηκαν κείμενο με τίτλο «Και πού το ξέρεις Γιωργάκη ότι είσαι αγόρι;» και ετοίμασαν για τους ομοϊδεάτες Δήλωση Απαλλαγής των παιδιών τους από τη Θεματική Εβδομάδα.

Υπήρξαν, ασφαλώς, και γονείς που αυτενέργησαν, ξεκαθαρίζοντας πως δεν έχουν εκχωρήσει σε κανέναν «την άδεια να αποδομήσει κάτι που εμείς τους (ενν. στα παιδιά τους) έχουμε δομήσει».

Με δυο λόγια, τους όρους της συζήτησης για τις έμφυλες ταυτότητες υπαγόρευσαν σε μεγάλο βαθμό φωνές που δεν είχαν το παραμικρό πρόβλημα να διατρανώσουν τις ιδεολογικές και πολιτικές συνάφειές τους με ό,τι πιο σκοταδιστικό επιβιώνει σ’ αυτόν τον τόπο.

Δεν τα κατάφεραν, αν η ανομολόγητη ελπίδα τους ήταν να υποδαυλίσουν κάτι αντίστοιχο με τον σαματά που προκάλεσε η εισαγωγή της «θεωρίας του φύλου» στα γαλλικά σχολεία.