Αν γινόταν ένα θαύμα και ο Μπιλ Γκέιτς ήθελε να μπει σε ένα Συμβούλιο Διοίκησης κάποιου ελληνικού ΑΕΙ, πιθανότατα δεν θα μπορούσε. Οχι μόνο διότι κουβαλά το θανάσιμο αμάρτημα του επιτυχημένου στην οικονομία της αγοράς· ως γνωστόν, τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι πάνω από τα κέρδη και κάτω από τριτοκλασάτα πανεπιστήμια όπου Γης. Σε λίγο καιρό, κάποιοι σαν τον Μπιλ Γκέιτς δεν θα μπορούν να συμμετάσχουν στη διοίκηση ελληνικού ΑΕΙ και διά νόμου.

Πουρνό πουρνό, ο νέος υπουργός Παιδείας κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης ξεκινά το ξήλωμα του νόμου Διαμαντοπούλου, εκείνου που ψηφίστηκε από τα δύο τρίτα της Βουλής και η συντεχνία των πρυτάνεων δεν αφήνει να εφαρμοστεί. Πρώτο θέμα στην ατζέντα είναι κάτι που δεν θα προξενήσει πολλές αντιδράσεις, διότι μοιάζει εύλογο. Στην ερώτηση «πρέπει να επιλέγονται στα νέα Συμβούλια Διοίκησης των πανεπιστημίων άτομα που δεν έχουν πτυχίο ΑΕΙ;», απάντησε ως εξής: «Πιστεύω ότι, με τις αποφασιστικής σημασίας αρμοδιότητες που έχει κατά τον νόμο το Συμβούλιο Διοίκησης, δεν μπορεί να υπάρχουν μέλη του τα οποία να μην έχουν περάσει ποτέ από πανεπιστήμια... Σήμερα εναπόκειται στους εκλέκτορες να μη συμπεριλάβουν στο Συμβούλιο τέτοια μέλη. Θα έπρεπε όμως να κατοχυρώνεται και στον ίδιο τον νόμο» («Βήμα», 11.3.2012).

Συνεπώς, μπορούμε να πούμε χαιρετίσματα στον Μπιλ Γκέιτς ή στον Μαρκ Ζούκερμπεργκ (που έφτιαξε το Facebook). Αυτοί δεν θα έχουν κανένα τυπικό κώλυμα να συμμετάσχουν στη διοίκηση του Χάρβαρντ, αλλά διά νόμου δεν θα μπορούν να είναι μέλη στο Συμβούλιο Διοίκησης του Πανεπιστημίου Στερεάς Ελλάδος. Ενα πράγμα δεν ξεκαθαρίζει ο υπουργός: το πτυχίο θα πρέπει να είναι εγκεκριμένο από τον ΔΟΑΤΑΠ ή όχι; Η απάντηση μάλλον θα είναι καταφατική· είναι δυνατόν να μην είναι ισότιμο (στην απαξία) το πτυχίο ενός ξένου ΑΕΙ; Να είμαστε σίγουροι: προκειμένου να κλείσει και το λειτούργημα της διοίκησης των πανεπιστημίων, θα μπουν και άλλα εμπόδια.

Η πρόθεση, όμως, του ανθρώπου στον οποίο ο κ. Παπαδήμος εμπιστεύτηκε το τιμόνι της εκπαίδευσης να περιορίσει διά νόμου τις επιλογές που θα έχουν οι εκλέκτορες θέτει ορισμένα ζητήματα. Πρώτο είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης που έχει ο νέος υπουργός στους συναδέλφους του ακαδημαϊκούς, οι οποίοι κατά πλειοψηφία θα αποφασίζουν τα μέλη των Συμβουλίων Διοίκησης.

Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι τα ελληνικά ΑΕΙ έφτασαν στο σημερινό χάλι διοικούμενα αποκλειστικά από ανθρώπους, που όχι μόνο είχαν πτυχίο (ελληνικού πανεπιστημίου ή ισότιμο με τη σφραγίδα του ΔΙΚΑΤΣΑ) αλλά και διδακτορικά.

Ο ίδιος ο κ. Μπαμπινιώτης, για παράδειγμα, όχι μόνο δεν μπόρεσε ως πρύτανης να αναβαθμίσει το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, κατάφερε και ως πρόεδρος Δ.Σ. να χρεοκοπήσει το Ιδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού.

Φυσικά, τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι όποιος έχει διδακτορικό δεν μπορεί και να διοικήσει. Ούτε υπάρχει περίπτωση οι εκλέκτορες ενός ελληνικού ΑΕΙ να επιλέξουν κάποιον χωρίς πτυχίο· έτσι κι αλλιώς, είναι πολύ σπάνιο να βρεθεί κάποιος εν Ελλάδι. Η λογική όμως του περιορισμού των επιλογών που θα έχουν τα εκλεκτορικά σώματα αναδεικνύει μια λογική συγκεντρωτικού κρατικοπαρεμβατισμού, αυτού που χαντάκωσε τα ελληνικά ΑΕΙ.