Με «παγωμάρα» παρακολουθεί, τις τελευταίες μέρες, το πανελλήνιο τα γεγονότα που διαδραματίζονται στις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις, όπου, όπως κάθε χρόνο, χιλιάδες μαθητές δοκιμάζονται...
προκειμένου να κυνηγήσουν το όνειρό τους μέσα από κάποια πανεπιστημιακή σχολή.

Όποιος έχει περάσει τη συγκεκριμένη διαδικασία γνωρίζει το άγχος που κατακλύζει τους μαθητές (τουλάχιστον όσους έχουν κάποια φιλοδοξία) και την προσπάθεια που καταβάλλουν προκειμένου να επιτύχουν τον στόχο τους. Ουσιαστικά, καλούνται μέσα σε τρεις ώρες να αποδείξουν τις ικανότητες τους πάνω σε καθένα από τα έξι (ή εφτά) μαθήματα στα οποία εξετάζονται. Είναι οι ώρες που καθορίζουν, κάθε φορά, πόσο κοντά ή μακριά θα βρεθούν από την αρχική τους επιδίωξη.

Δεν κρίνεται, όμως, σκόπιμο, να γίνει, αυτή τη στιγμή, κριτική στο εξεταστικό σύστημα, αλλά στο κατά πόσο αυτό πρέπει να είναι δίκαιο προς τους εξεταζόμενους, σεβόμενο την όποια προσπάθεια καταβάλλεται εκ μέρος τους. Γιατί η φετινή χρονιά δεν αποδεικνύει κάτι τέτοιο. Το αντίθετο, μάλιστα. Η μέχρι στιγμής θεματολογία πολλών εκ των δοθέντων μαθημάτων αποδεικνύει αξιοπρόσεκτη αυστηρότητα προς τους εξεταζόμενους. Αυστηρότητα που ξεπερνάει, μάλιστα, τα όρια, δημιουργώντας σε πολλούς υποψηφίους ένα αίσθημα αντιπαλότητας εκ μέρους των καθηγητών, η οποία προφανώς και είναι ανύπαρκτη, αλλά δεδομένης της στιγμής δεν είναι πάντοτε απλό να κρίνεις ψύχραιμα. Όταν οι προσπάθειες, ενός και περισσότερων χρόνων, χάνονται στο βωμό της καθηγητικής αυτοπροβολής, ακατανόητης «υπερανολαγνείας», ουδείς μπορεί να σκεφτεί καθαρά.

Όταν η συγγραφέας κα. Αρβελέρ, με μία απλοϊκή της δήλωση ξεμπροστιάζει τους υπευθύνους για την επιλογή των θεμάτων της Έκθεσης λέγοντας πως «γράφω δύσκολα, δεν είναι για παιδιά τα κείμενα μου» και πως «αν επέλεγα εγώ θέματα για τις εξετάσεις δεν θα έβαζα ποτέ κείμενο της Αρβελέρ», όταν οι καθηγητές της Φυσικής ζητούν –εκ των υστέρων- συγγνώμη για την επιλογή των θεμάτων, έχοντας κάνει πρώτα λάθος και σε διατύπωση θέματος, όταν αυτοί των Μαθηματικών επιλέγουν θέματα που «απευθύνονται σε πολύ καλά προετοιμασμένους μαθητές» καθώς είναι «αυξημένης δυσκολίας και ειδικής τεχνικής», τι συμπέρασμα μπορεί να παραχθεί;

Αυτοί που απερίσκεπτα περιορίζουν τους ορίζοντες των μαθητών, τι ακριβώς επιδιώκουν; Μια λογική εξήγηση είναι δύσκολη. Το μόνο σίγουρο, όμως, είναι το αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών: Η ολοένα και μεγαλύτερη συμμετοχή των μελλοντικών υποψηφίων, δηλαδή, σε φροντιστήρια και εξωσχολικά μαθήματα. Οι καθηγητές που καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς διαμαρτύρονται και εξεγείρονται για την απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης, «σπρώχνουν», με δική τους ευθύνη, τους μαθητές σε φροντιστηριακά μαθήματα, εκτός δημόσιας εκπαίδευσης. Τι ειρωνεία!

Αυτό που θα πρέπει να κατανοήσουν οι, σίγουρα, ικανότατοι και αξιόλογοι καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που επιλέγουν τα θέματα τόσο κρίσιμων εξετάσεων, είναι πως σε μια τέτοια διαδικασία, ο κάθε υποψήφιος θα πρέπει να αξιολογηθεί και να δοκιμαστεί ανάλογα με την προσπάθεια που έχει κάνει και όχι ανάλογα με τις εγωκεντρικές προθέσεις τρίτων. Αν οι ίδιοι θεωρούν πως είναι ικανοί να αποδείξουν τις γνώσεις τους σε θέματα που αφορούν υποψηφίους για το CERN ή τη NASA, δε βρίσκονται στο σωστό μέρος, και, σίγουρα, δεν μπορούν να την…πληρώνουν άλλοι γι' αυτό.

Γράφει ο Χρίστος Βαχτσιαβάνος
 

Πηγή:  armageddon-news.blogspot.com