Κάθε χρόνο κατά το μήνα Ιούνιο, όλη η Ελληνική κοινωνία ασχολείται με τα θέματα των Πανελλήνιων Εξετάσεων ( πιο σωστά Διαγωνισμών ). Αν ήταν εύκολα, δύσκολα, εντός ή εκτός διδακτέας ύλης, αν παρόμοια είχαν δημοσιευθεί σε διάφορα sites κλπ. Κανείς όμως οργανωμένος φορέας όπως κόμματα, συνδικαλιστικές και επιστημονικές οργανώσεις,  σύλλογοι γονέων κλπ δεν αμφισβήτησε ποτέ το αδιάβλητο εν γένει του μηχανισμού εισαγωγής στα ΑΕΙ. Όλοι πιστεύουν ότι ο μηχανισμός αυτός που μέρος του είναι οι Πανελλήνιες Εξετάσεις, είναι ο πιο αδιάβλητος θεσμός της Ελληνικής κοινωνίας. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Αρκετοί συμπολίτες μας καταναλώνουν μεγάλη ενέργεια και επινοητικότητα για να βρουν «τρύπες» της νομοθεσίας ώστε με παράνομα και ανήθικα μέσα να πετύχουν το στόχο τους. Είναι απορίας άξιο πως το κάθε νομοθέτημα που έχει συνταχθεί με τις πιο αγαθές προθέσεις, μπορεί να παίξει εν τέλει έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο από αυτόν για τον οποίο συντάχθηκε. Αυτό που ισχύει στους διάφορους τομείς της κοινωνικής μας ζωής, ισχύει και στο χώρο της Παιδείας. Με αποτέλεσμα το αδιάβλητο εισαγωγής στα ΑΕΙ  να παρουσιάζει «τρύπες».  Μερικές από τις «τρύπες» του συστήματος είναι οι παρακάτω:

Εισαγωγή μέσω των Εσπερινών Λυκείων:

Τα Εσπερινά Λύκεια έχουν ιδρυθεί για να καλύψουν τις εκπαιδευτικές ανάγκες εργαζόμενων μαθητών. Τι πιο ανθρωπιστικό για έναν νομοθέτη να δώσει μία ευκαιρία σε κάποιους αριστούχους εργαζόμενους μαθητές ώστε να μπορούν  να εισαχθούν με ένα ποσοστό και με ειδικές εξετάσεις σε διάφορες σχολές των ΑΕΙ. Αυτό το ευεργετικό και καθ’ όλα σωστό νομοθέτημα το εκμεταλλεύτηκαν κάποιοι επιτήδειοι ώστε να βοηθήσουν τα τέκνα τους να περάσουν στα ΑΕΙ από αυτή την “τρύπα”. Έτσι είδαμε τέκνα καθηγητών, γιατρών, δικηγόρων, διευθυντών της εκπαίδευσης και της διοίκησης κλπ να μεταγράφονται σε Εσπερινά Λύκεια με πλαστά έγγραφα ενσήμων εργασίας και να εισάγονται σε Ιατρικές, Οδοντιατρικές και Πολυτεχνικές σχολές, στερώντας στην ουσία αυτές τις θέσεις από τους πραγματικά δικαιούχους εργαζόμενους μαθητές.  

Εισαγωγή μέσω των ΕΠΑΛ

Η πιο κατάπτυστη Υπουργική απόφαση του Υπουργείου Παιδείας των τελευταίων δεκαετιών είναι κατά τη γνώμη μου η Φ.153/156280/Α5/20-9-2018 Φ.Ε.Κ 4195. Με την αιτιολογία να κάνουν πιο ελκυστικά τα ΕΠΑΛ οι τότε αξιωματούχοι του Υπουργείου ψήφισαν τον παραπάνω νόμο ο οποίος προβλέπει την κάλυψη 5% των θέσεων των ΑΕΙ από απόφοιτους των ΕΠΑΛ χωρίς τη συμμετοχή τους στις Πανελλήνιες εξετάσεις των ΓΕΛ. Έτσι από τους 1000 περίπου φοιτητές που εισάγονται κάθε χρόνο στην Ιατρική σε όλη τη χώρα, οι 50 ήταν απόφοιτοι των ΕΠΑΛ και μάλιστα συγκεκριμένων ειδικοτήτων που διδάσκονταν το μάθημα Υγείας, όπως π.χ οι μαθητές του τομέα Κομμωτικής!!!. Οι 50 αυτοί μαθητές των ΕΠΑΛ κλέβουν επί της ουσίας ισάριθμες θέσεις από υποψήφιους των ΓΕΛ οι οποίοι μένουν από αυτές τις σχολές με Μ.Ο 18 και άνω. Οι συντάκτες του νομοσχεδίου που σκέφτηκαν αυτόν τον τρόπο για την αναβάθμιση των ΕΠΑΛ, προφανώς καθοδηγήθηκαν από προσωπικά τους κόμπλεξ και όχι από την ανάγκη αναβάθμισης της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης της χώρας μας.

Ο νόμος αυτός δημιούργησε μία «τρύπα» από την οποία μαθητές των ΓΕΛ , με την κατάλληλη καθοδήγηση, μεταγράφτηκαν στα ΕΠΑΛ ώστε να πραγματοποιήσουν πιο εύκολα τα όνειρά τους για μια θέση σε Ιατρικές Οδοντιατρικές και Πολυτεχνικές σχολές.

Άλλαξε η κυβέρνηση και ήρθε το κόμμα της «αριστείας». Θα περίμενε κανείς ότι το πρώτο που θα έκανε θα ήταν να καταργήσει αυτόν τον επαίσχυντο νόμο. Αμ δε. Τον διατήρησε χωρίς καμία απολύτως αιδώ και επιπλέον αύξησε και το ποσοστό στο 6%.

Εισαγωγή μέσω των διακριθέντων στον αθλητισμό

Τι πιο φυσιολογικό να βοηθάει ένα κράτος κάποιους διακριθέντες αθλητές που με τις διακρίσεις τους μας κάνουν όλους περήφανους αλλά και που διαφημίζουν διεθνώς τη χώρα μας. Και εν τέλει να μεριμνά για την Πανεπιστημιακή τους μόρφωση και καριέρα. Αυτή ακριβώς την ευεργετική διάταξη την εκμεταλλεύτηκαν κάποιοι επιτήδειοι ώστε με την ολιγόλεπτη συμμετοχή των τέκνων τους σε εθνικές ομάδες από κάποια σπάνια αθλήματα,  να απολαύσουν των ευεργετημάτων του νόμου,  λαμβάνοντας κάποιες επιπλέον μονάδες. Η «τρύπα» αυτή τελικά μετατράπηκε σε ολόκληρη βιομηχανία.

Εισαγωγή μέσω της διάκρισης σε Επιστημονικούς Διαγωνισμούς

Ο νόμος αναφέρει ( και πολύ ορθά ) ότι εάν ένας μαθητής ή μία ομάδα μαθητών διακριθεί σ’ έναν Πανευρωπαϊκό ή Παγκόσμιο επιστημονικό διαγωνισμό καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση και παίρνοντας το χρυσό, τη δεύτερη παίρνοντας το αργυρό ή την τρίτη παίρνοντας το χάλκινο, τότε μπορεί να εισαχθεί στην αντίστοιχη σχολή χωρίς εξετάσεις. Πχ αν ο διαγωνισμός είναι στα Μαθηματικά, μπορεί να εισαχθεί στο Μαθηματικό τμήμα χωρίς εξετάσεις. Σε πολλούς όμως Διαγωνισμούς, τα χρυσά τα αργυρά και τα χάλκινα μετάλλια δίνονται με ποσοστά. Έτσι ένας μαθητής ή μία ομάδα μαθητών μολονότι έχει καταταγεί για παράδειγμα 40ος μπορεί να πάρει χάλκινο μετάλλιο. Δικαιούται αυτός ή τα μέλη αυτής της ομάδας των ευνοϊκών διατάξεων; Το ερώτημα τέθηκε στο Υπουργείο Παιδείας όταν ήταν Υπουργός η  Κα Κεραμέως από την Επιστημονική Ένωση που διοργανώνει έναν από τους πολλούς Ευρωπαϊκούς Διαγωνισμούς. Δεν δόθηκε ποτέ απάντηση. Άλλη λοιπόν μια «τρύπα» του συστήματος.

Η δομή του 1ου θέματος των Πανελληνίων Εξετάσεων

Εθιμοτυπικά και όχι γιατί αναφέρεται στο νόμο, το πρώτο θέμα των Πανελληνίων Εξετάσεων είναι πάντα κλειστού τύπου. Πιο συγκεκριμένα αποτελείται από 4 υποθέματα που το καθένα περιλαμβάνει 4 ερωτήσεις που η μία είναι η σωστή. Ο μαθητής θα πρέπει να τσεκάρει τη σωστή απάντηση από το κάθε υποθέμα. Αποτελείται και από ένα 5ο υποθέμα με 5 επιμέρους ερωτήσεις σωστού λάθους. Λόγω της φύσης αυτού του θέματος, το οποίο σημειωτέον παίρνει 25 μονάδες στις 100, αρκετοί μαθητές αντιγράφουν, αφού είναι εύκολη η αντιγραφή μέσω ενός προ συνεννοημένου νοηματικού κώδικα. Έτσι οι έντιμοι μαθητές βρίσκονται σε μειονεκτική θέση αφού τις 25 αυτές μονάδες τις καρπώνονται ακόμη και οι μαθητές που δεν γνωρίζουν τις σωστές απαντήσεις, αρκεί να έχουν το θράσος να τις αντιγράψουν. Αυτό είναι γνωστόν τοις πάσι. Παρόλα αυτά το Υπουργείο συνεχίζει να εφαρμόζει αυτή τη δομή εξέτασης για το πρώτο θέμα, χαρίζοντας ένα μπόνους βαθμολογίας στους μαθητές που έχουν το θράσος της αντιγραφής. Ίσως η τακτική αυτή του Υπουργείου να έχει ως στόχο την πλασματική αύξηση του μέσου όρου της βαθμολογίας. Γιατί ένας χαμηλός μέσος όρος, είναι αποκαλυπτικός για το χαμηλό ποιοτικό επίπεδο σπουδών της Β/θμιας εκπαίδευσης.  

Η ανωνυμία των θεματοδοτών

Εδώ και αρκετά χρόνια έχει καθιερωθεί να μην ανακοινώνονται τα ονόματα των θεματοδοτών μετά το πέρας τον εξετάσεων, με το σκεπτικό την προσωπική τους προστασία. Αλίμονο όμως αν το κράτος υπό το φόβο της χειροδικίας κάποιων στελεχών να τα κρατάει σε ανωνυμία. Φανταστείτε αυτός ο παραλογισμός να επεκτείνεται και στους Δικαστικούς, ή στους Χειρουργούς Δημόσιων Νοσοκομείων. Αυτή η ανωνυμία κινεί δικαιολογημένες πιθανά υποψίες σχετικές με το αδιάβλητο των εξετάσεων. Γιατί η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια. Θα πρέπει να φαίνεται και τίμια. Αν για παράδειγμα αποκαλυφθούν τα ονόματα των θεματοδοτών των τελευταίων ετών και βρεθεί ότι ανήκουν σε έναν στενό κύκλο γεωγραφικών περιοχών ακόμη και σχολείων, τότε για ποιο αδιάβλητο των Πανελληνίων Εξετάσεων θα μπορούσαμε να συζητάμε; Από την άλλη, κάποιοι επιτήδειοι, αφήνουν εσκεμμένως να διαρρεύσει η φήμη ότι ανήκουν στους θεματοδότες ( αλήθεια ή ψέμα κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει) ώστε οι τιμές από τα ιδιαίτερά τους να εκτινάσσονται στα ύψη.

Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι οι «τρύπες» που έχουν ανοιχτεί είναι τόσες πολλές, που το αδιάβλητο και το σουρωτήρι έχουν γίνει έννοιες ταυτόσημες. Η μόνη θεραπεία νομίζω  ότι είναι να πάψουμε να σιωπούμε με οποιοδήποτε προσωπικό κόστος.

Γι αυτό αφιερώνω το  ποίημα Σώπα  μη μιλάς του Αζίζ Νεσίν στους αναγνώστες του παραπάνω σημειώματος.

* Μουρούζης Παναγιώτης, Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός, Φυσικός Ρ/Η

Πηγή : alfavita.gr