Η αγορά εργασίας στην Ελλάδα ήταν πάντα ένα σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες, αλλά εν μέσω οικονομικής κρίσης τα μαύρα τετράγωνα φαίνεται να πυκνώνουν αναφέρει η Καθημερινή . Την ώρα που η ανεργία χτυπάει κόκκινο –το 31% έχει φτάσει στους νέους–, οι εταιρείες «καταγγέλλουν» ότι δεν βρίσκουν κατάλληλους υποψηφίους για τις θέσεις τους και οι τελευταίοι απαντούν... κρύβοντας τα πτυχία τους.
Οι πάλαι ποτέ πολλά υποσχόμενοι απόφοιτοι των ελληνικών και ξένων πανεπιστημίων, με τα πληθωρικά βιογραφικά και τις ατελείωτες περγαμηνές, βρίσκουν σήμερα κλειστές πόρτες. Στην Ελλάδα του 2010, όταν οι εργοδότες ακούν πολλά πτυχία κρατούν μικρό καλάθι. «Οι επιχειρήσεις διστάζουν να προσλάβουν κάποιον με πολλά πτυχία», αναφέρει στην «Κ» η διευθύνουσα σύμβουλος της εταιρείας ανθρώπινου δυναμικού Manpower κ. Βενετία Κουσία. «Παλιότερα, ήταν κόκκινο πανί τα διδακτορικά, επειδή υπήρχε ο φόβος ότι θα πρόκειται για ανθρώπους που “θεωρητικολογούν” επικίνδυνα. Σήμερα ο φόβος είναι ότι ένας εργαζόμενος με τόσες περγαμηνές θα θεωρεί πάντα “λιγότερη” τη δουλειά που του προσφέρεται από αυτή που του αξίζει, άρα θα είναι δυσαρεστημένος και δεν θα αποδίδει. Είναι σημαντικό για τις εταιρείες να βρίσκουν ανθρώπους που δεν χωρίζουν τις δουλειές σε α΄ και β΄ κατηγορίας. Ζητούν πρώτα από όλα εμπειρία στον επαγγελματικό χώρο. Η αλήθεια είναι ότι οι εταιρείες παραπονιούνται εδώ και χρόνια ότι δεν βρίσκουν στελέχη με προϋπηρεσία, ωστόσο, τώρα που οι θέσεις λιγοστεύουν, το πρόβλημα γίνεται πιο εμφανές».

Προϋπηρεσία
Εύλογο βέβαια το ερώτημα πώς μπορούν να αποκτήσουν εμπειρία εάν δεν προσλαμβάνονται. «Χρειάζεται χαμηλό προφίλ. Υπάρχουν για παράδειγμα προσωρινές θέσεις ή προσωρινά project τα οποία οι υποψήφιοι προσπερνούν. Αντίστοιχα υπάρχουν θέσεις τις οποίες θεωρούν δεύτερης κατηγορίας, τις υποτιμούν. Η συμβουλή μου είναι ότι εάν πρόκειται για θέση η οποία είναι στο αντικείμενό τους, να τη δεχτούν. Εάν πρόκειται για σωστή εταιρεία, θα είναι βοηθητική για την καριέρα τους, γιατί θα έχουν εξασφαλίσει για την πολυπόθητη προϋπηρεσία», σημειώνει η κ. Κουσία. Αυτό θα τους επιτρέψει να συνεργαστούν σε ομάδες, να μάθουν να εργάζονται με άλλους ανθρώπους, σε πραγματικές συνθήκες.
Προφανώς υπάρχει και η άλλη πλευρά. Στην αγορά εργασίας, οι πολλές περγαμηνές μεταφράζονται σε αντίστοιχες μισθολογικές αιτιάσεις. Με την οικονομική κρίση να βαθαίνει ολοένα, οι επιχειρήσεις είναι απρόθυμες να επενδύσουν «ψυχή τε και σώματι» σε έναν εργαζόμενο. Προσφέρουν λίγα αρχικά, με το «δόλωμα» ενός καλύτερου μέλλοντος (για τη χώρα, τις ίδιες, τους εργαζομένους τους).