«Δεν θέλουμε απλώς να τους εξασφαλίζουμε ένα πιάτο φαΐ. Πρέπει να τους το εξασφαλίζουμε. Για πολλά από αυτά τα παιδιά θα είναι το μόνο που θα φάνε όλη μέρα». Ο Ευστάθιος Καρούμπης είναι ο διευθυντής του Εργαστηρίου Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης-Κατάρτισης (ΕΕΕΕΚ) Πειραιά, που είναι ένα «δύστροπο» όνομα για κάτι πολύ απλό: ένα γυμνάσιο όπου παιδιά με νοητική στέρηση μπορούν να αναπτύξουν δεξιότητες ώστε να ενταχθούν στην κοινωνική ζωή. Μέχρι σήμερα, με έξοδα του ίδιου, των καθηγητών και ιδιωτών, οι 128 μαθητές (ηλικίας 14 - 22 ετών) έπιναν καθημερινά ένα ποτήρι γάλα και έτρωγαν τρεις φέτες ψωμί με βούτυρο και ζάχαρη ή μαρμελάδα ή μερέντα. Ομως, τα περιθώρια στενεύουν ακόμα και για την προσφορά αυτού του ταπεινού δεκατιανού.

Κάποιοι χορηγοί αδυνατούν να συνεχίσουν τις προσφορές, με αποτέλεσμα το σχολείο να έχει απευθυνθεί στο «Μπορούμε», την οργάνωση που βοηθάει στην αξιοποίηση του περισσευόμενου φαγητού από εταιρίες εστίασης. «Ο νόμος δεν προβλέπει σίτιση των παιδιών, είμαστε δηλαδή με έναν τρόπο παράνομοι. Αλλά ξέρουμε πολύ καλά ότι πρόκειται για οικογένειες με τρομερό οικονομικό πρόβλημα, υπάρχουν παιδιά που πεινάνε», λέει ο κ. Καρούμπης.

Σύμφωνα με στοιχεία της κοινωνικής υπηρεσίας, το 50% των οικογενειών αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης. Το 40% των γονιών των μαθητων έχουν και αυτοί νοητική στέρηση και μόνο το 20% των γονιών των μαθητών δουλεύουν. Ο ίδιος μάς λέει για μια οικογένεια που ζει χωρίς ρεύμα εδώ και 1,5 χρόνο ή για τη μητέρα που πρέπει να ζήσει τα δυο της παιδιά μόνο με ένα επίδομα 150 ευρώ.

Για την αντιμετώπιση των επιτακτικών προβλημάτων, ο ίδιος και οι καθηγητές έχουν σκαρφιστεί ένα σωρό τεχνάσματα. Οπως το να πωλούν κουλούρια σε όσους μαθητές έχουν χαρτζιλίκι στην τιμή των 50 λεπτών και με τα χρήματα αυτά να αγοράζουν κουλούρια από το σούπερ μάρκετ στην τιμή των 20 λεπτών. «Το κουλούρι που θα φάνε στο ένα διάλειμμα τα μισά παιδιά ουσιαστικά θα ταΐσει τα υπόλοιπα στο άλλο διάλειμμα».

Ανάλογες περιπτώσεις συναντούν οι άνθρωποι του «Μπορούμε» σε όλη τη χώρα. «Καθημερινά οι εθελοντές μας έρχονται σε επαφή με την πείνα» λέει η ιδρύτρια της οργάνωσης κ. Ξένια Παπασταύρου. «Εχουμε δει παιδιά να τρώνε τη ζάχαρη για τον καφέ των δασκάλων τους. Εχουμε γνωρίσει μητέρες που μας πήραν τηλέφωνο κλαίγοντας γιατί έχουν μείνει με ένα πακέτο μακαρόνια στο ντουλάπι και δεν ξερουν τι να απαντήσουν στο παιδί τους». Οπως λέει, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το ποσοστό της ακραίας υλικής αποστέρησης στην Ελλάδα φτάνει πια το 11,2%. (Ενα νοικοκυριό χαρακτηρίζεται από υλική αποστέρηση όταν αδυνατεί να καλύψει μια σειρά ανάγκες όπως γεύμα με ψάρι ή κρέας κάθε δεύτερη ημέρα, αντιμετώπιση έκτακτων εξόδων, επαρκή θέρμανση στο σπίτι, αποπληρωμή χωρίς δυσκολίες των ενοικίων και των λογαριασμών κ. ά.) Καθημερινά διανέμονται περίπου 10.000 μερίδες φαγητού σε άστεγους και άπορους από την Αρχιεπισκοπή, ενώ περίπου 20.000 σιτίζονται μέσω της Τράπεζας Τροφίμων.

Ενδεικτικό της έντασης του προβλήματος είναι το γεγονός ότι οι γνωστοί επαίτες που εμφανίζονταν σε ταβέρνες και εστιατόρια της Αθήνας για «λίγα ψιλά» έχουν αντικατασταθεί από ανθρώπους που ζητούν «λίγο ψωμί». «Συνήθως εάν υπάρχει δυνατότητα τους βάζουμε ένα πιάτο φαΐ» λέει στην «Κ» εργαζόμενος σε γνωστή ταβέρνα των Ανω Πατησίων. «Δεν μπορείς να κλείσεις τα μάτια σε ανθρώπους που πεινούν». Ετσι και στο σχολείο του Πειραιά. Ηδη, το «Μπορούμε» απέστειλε 130 ποτήρια και 130 πιάτα, ώστε να μην επιβαρύνονται άλλο οι καθηγητές με το κόστος της αγοράς σκευών μιας χρήσης. «Αυτό ήταν πολύ καλό», λέει ο διευθυντής. «Ετσι θα μάθουν τα παιδιά να πλένουν το πιάτο τους. Παντού υπάρχει ένα μάθημα». 

Της Λινας Γιανναρου