ΤΟ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ ΡΕΘΥΜΝΟΥ, ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΚΘΕΣΗ... Με κομμένη την παιδική ανάσα... Τέσσερις καλλιτέχνες, με βάση μια ιδέα της Μαρίας Μαραγκού, εκθέτουν στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης έργα τους που εμπνέονται από τους φόβους και τα όνειρα των παιδιών

Μια έκθεση που εμπνέεται από το παιδί και τους φόβους του εγκαινιάζεται σήμερα στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης στο Ρέθυμνο (Χειμάρρας 5) Πρόκειται για την έκθεση που επιμελείται η Μαρία Μαραγκού με τίτλο Παιδικοί φόβοι, παιδικά όνειρα με δουλειές των Στέλλας Δρυγιαννάκη, Χρήστου Κωτσούλα, Χρυσούλας Σκεπετζή, Αγγέλου Σκούρτη. Το θέμα που διερευνά η έκθεση αφορά το κατά πόσο υπάρχει ο παιδικός φόβος και μέχρι ποιου σημείου αυτός επιδρά στη συμπεριφορά αλλά και στα όνειρα των παιδιών.

Και ο φόβος καραδοκεί παντού όταν πρόκειται για αθώες παιδικές ψυχές: στο σχολείο, στην κοινωνία, στο ίδιο το σώμα τους, που αλλάζει συνεχώς, αλλά και στη σωματική βία, στα παραμύθια είτε με δράκους, κακούς λύκους και μάγισσες είτε με φρικιαστικούς ήρωες του σημερινού κυβερνοχώρου. Παρών είναι και ο φόβος που δημιουργεί η μονίμως ανοιχτή τηλεόραση με εικόνες από εμπόλεμες ζώνες, όπου τα θύματα, πολύ συχνά, είναι παιδιά.

Ενδιαφέρον στοιχείο αποτελεί ότι η ιδέα της έκθεσης ξεκινά από το παλαιότερο σχολείο του Ρέθυμνου,το οποίο χτίστηκε επί Τουρκοκρατίας για τους Τούρκους, στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε για τη βασική εκπαίδευση πολλών γενεών Ρεθυμνιωτών και σήμερα εξακολουθεί να λειτουργεί ως σχολείο στο οποίο φοιτούν, κυρίως, τα παιδιά της ακμάζουσας κοινωνίας των οικονομικών μεταναστών.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν και αποτυπώνονται στα έργα των καλλιτεχνών είναι πολλά: Πώς βιώνουν τα παιδιά τον φόβο, πώς ονειρεύονται τις φιλοδοξίες τους, πώς νιώθουν απέναντι στον εφιάλτη τους, ακόμα και αν βρίσκονται κάτω από τη στοργή και την προστασία των οικογενειών τους. Επίσης: Συνδέεται ο φόβος με το φύλο, υφέρπει η απειλή της τιμωρίας και σε τι διαφοροποιείται ο εφιάλτης των γηγενών με εκείνων που ακολούθησαν τους γονείς τους στη μετανάστευση Οι τέσσερις καλλιτέχνες σχολιάζουν το θέμα ο καθένας από τη σκοπιά του.

Η Στέλλα Δρυγιαννάκη χρησιμοποιεί ως μοντέλο το παλιό σχολείο του Ρεθύμνου, φωτογραφίζοντας παιδιά σήμερα και αναζητώντας τις αντιστοιχίες με τα παιδιά παλαιότερων εποχών. Ο Χρήστος Κωτσούλας δουλεύει πάνω στη φιγούρα ενός αγοριού. Πώς αυτό ονειρεύεται την ασχολία με τη θάλασσα, το καπέλο και τα άλλα σύμβολα του καπετάνιου, όλα μεγεθυσμένα, έως και τρομακτικά. Η Χρυσούλα Σκεπετζή βασίστηκε στην έννοια του κλουβιού της φυλακής για να θέσει ερωτήματα αν και κατά πόσο οι ελεύθερες και αδογμάτιστες συνειδήσεις στον χώρο της Παιδείας μπορούν να συνεργαστούν σε δογματικά και καταπιεστικά περιβάλλοντα και πώς το κελί μπορεί να να ερμηνευτεί ως δογματισμός.

Ο Αγγελος Σκούρτης εκθέτει μαχαιρωμένες φωτογραφίες παιδιών που φορούν σακούλες στο κεφάλι ή κρύβουν τα πρόσωπά τους για να μη δουν το κακό, καθώς και μια σειρά από τραυματισμένους πίνακες που συγκέντρωσε στη διάρκεια της προηγούμενης έκθεσης. 

INFO: Διάρκεια μέχρι τις 20 Μαρτίου, θα πραγματοποιηθούν ξεναγήσεις σε παιδιά και ενήλικες καθώς και εκπαιδευτικά προγράμματα. Χείμαρροι 5, Ρέθυμνο, τηλ.: 2831052530.

Πηγή: Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ