Λίγους  μήνες  πριν το τέλος της σχολικής χρονιάς, αντί  το  Υπουργείο Παιδείας  να ενισχύσει  την εκπαιδευτική διδασκαλία μέσα στα σχολεία,  θυμήθηκε ξαφνικά, χωρίς κανένα ορθολογικό προγραμματισμό την ενισχυτική διδασκαλία,  θεσμό που  αντί να ενισχύσει   κατήργησε χωρίς να υπολογίσει το κοινωνικό  κόστος   και βέβαια είχε απαξιώσει  και όσο καιρό  προσπαθούσε ακόμη να λειτουργήσει. Θυμόμαστε όλοι ότι φτάναμε το Νοέμβριο για να λειτουργήσουν τα τμήματα της ενισχυτικής  και πρόσθετης διδακτικής στήριξης,  τους αδιαφανείς  τρόπους πρόσληψης των ωρομισθίων εκπαιδευτικών και βέβαια δεν ξεχνάμε ότι μέχρι και σήμερα παραμένουν απλήρωτοι οι υπεύθυνοι των προγραμμάτων για τα δύο  τελευταία έτη  λειτουργίας τους.

Οι εξηγήσεις για την αναβίωση του θεσμού μπορεί να είναι πολλές,  καλόπιστες και μη. Αλλά  δημιουργείται το εύλογο ερώτημα πώς και από πού το  Υπουργείο διαθέτει κονδύλια,  για την κατά τα άλλα επιθυμητή ενισχυτική διδασκαλία των παιδιών,   όταν  ακόμη και σήμερα έχουμε κενά εκπαιδευτικών στα σχολεία, όταν προσλαμβάνει με το σταγονόμετρο αναπληρωτές καθηγητές,  όταν υποχρεώνει σε υπερωρίες, όταν με το μαχαίρι στο λαιμό  μετακινεί εκπαιδευτικούς εν μέσω σχολικής χρονιάς, πέρα από κάθε παιδαγωγική και εκπαιδευτική λογική για να καλύψουν ώρες εκπαιδευτικών, που για οποιονδήποτε  ανθρώπινο λόγο  χρειάστηκε να πάρουν άδεια και να  αφήσουν τα ωράριά τους. Με ποιά λογική το Υπουργείο «νύπτει τας χείρας του» σε αυτές τις περιπτώσεις και αφήνει  Διευθύνσεις και ΠΥΣΔΕ  να βρούν λύσεις από το πουθενά διαλύοντας σχολεία, ζωές ανθρώπων και  κυρίως μαθητών, που βλέπουν τους δασκάλους- καθηγητές τους να τους εγκαταλείπουν  για να καλύψουν ώρες αλλού  και άλλους άγνωστους μέχρι σήμερα καθηγητές να τους αναλαμβάνουν αρχές Μαρτίου. Για άλλη μία φορά το Υπουργείο δείχνει πόσο μακρυά είναι από την παιδαγωγική διαδικασία  που καλείται φεύ να υπηρετήσει. Για άλλη μία φορά το Υπουργείο επιβεβαιώνει πόσο δεν αντιλαμβάνεται το ρόλο του εκπαιδευτικού μέσα στην τάξη και  ποιές διεργασίες επιτελούνται μέσα  σ΄αυτήν  για να αναστηθούν παιδιά και αυριανοί πολίτες αυτής της χώρας.  

Η εκπαιδευτική κοινότητα πάντοτε ήταν υπερ των θεσμών που ενισχύουν και βοηθούν τα παιδιά των πάρα πολλών πλέον φτωχών οικογενειών της χώρας και ήταν πάγιο αίτημά της η ενίσχυση αυτών των θεσμών με διαφανείς  διαδικασίες  και ορθολογικό προγραμματισμό στη λειτουργία τους.  Είναι όμως πριν από όλα αδήριτη ανάγκη η ενίσχυση του δημόσιου δωρεάν σχολείου  με όποιο κόστος  κι αν αυτό έχει, ώστε τουλάχιστον να τηρούνται  τα  προγράμματα σπουδών  όλων των βαθμίδων και τάξεων, ώστε η παιδεία να συνεχίζει να  είναι δημόσιο κοινωνικό αγαθό, όπως το  ΣΥΝΤΑΓΜΑ  αυτής της χώρας  επιτέλους ορίζει.

Φιριπή Ε. Παρασκευή

Αιρετός ΑΠΥΣΔΕ Κ. Μακεδονίας