H  συζήτηση που προκάλεσε η δημοσιοποίηση από την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας του σχεδίου Αθηνά φέρνει εκ νέου στο προσκήνιο μια βασική ερώτηση που αφορά το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας και η οποία παραμένει αναπάντητη. Το ποια είναι η ερώτηση αυτή θα το δούμε παρακάτω. Ωστόσο, για την ώρα είναι απαραίτητη μια μικρή ιστορική αναδρομή , καθώς το ζήτημα του χωροταξικού χάρτη της Ανώτατης Εκπαίδευσης είναι μια υπόθεση που... έρχεται από παλιά. Επί υπουργίας Πέτρου Ευθυμίου πρωτοσυζητήθηκε η χωροταξική διευθέτηση των ιδρυμάτων Ανώτατης Εκπαίδευσης στην Ελλάδα.

Ωστόσο, ήταν η Μαριέττα Γιαννάκου που για πρώτη φορά έθεσε το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων, όταν έκανε λόγο για πολλά τμήματα πανεπιστημίων και κυρίως Η ΧΡΗΣΙΜΗ ΑΡΧΗ ΠΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΕΙ,τα οποία είχαν μεν ιδρυθεί μέσω των κονδυλίων του ΕΠΕ ΑΕΚ, αλλά χρηματοδοτούνταν από τον Κρατικό Προϋπολογισμό, ανοίγοντας παράλληλα συζήτηση στο υπουργείο Παιδείας με τους πρυτάνεις και τους προέδρους των ΤΕΙ για πιθανές συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων, τα οποία είχαν ιδιαίτερα χαμηλή ζήτηση από τους υποψηφίους.

Αυτή η προσπάθεια δεν ολοκληρώθηκε και έμελλε να είναι η παρούσα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, η οποία καλείται να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και να βάλει τάξη στο τοπίο της Ανώτατης Εκπαίδευσης της χώρας. Ενα τοπίο, το οποίο δυστυχώς δεν περιποιεί τιμή στην Ελλάδα, καθώς η περιγραφή της κατάστασης θα μπορούσε να συνοψιστεί, με κάποια υπερβολή βεβαίως, στη φράση κάθε κωμόπολη και πανεπιστήμιο, κάθε χωριό και ΤΕΙ .

Η εικόνα είναι γνωστή σε όλους μας: Τμήματα πανεπιστημίων και ΤΕΙ αποκομμένα απο τα μητρικά ιδρύματα, χαμένα μέσα στον τεράστιο (άνω των 500) αριθμό τμημάτων που περιλαμβάνονται στο μηχανογραφικό δελτίο των υποψηφίων των πανελλαδικών εξετάσεων, με εξαιρετικά χαμηλή ζήτηση (κάποιοι τα αποκαλούν και τμήματα αναβολής , καθώς η πλειονότητα όσων περνούν σε αυτά εγγράφεται μόνο και μόνο για να πάρει αναβολή στράτευσης, ώστε να ξαναδώσει εξετάσεις) και ιδιαιτέρως χαμηλές βάσεις εισαγωγής, με ελάχιστους φοιτητές και ελάχιστο διδακτικό προσωπικό.

Η οικονομική κρίση έκανε ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη εξορθολογισμοΰ της κατάστασης και είναι προφανές ότι η προσπάθεια που καταβάλλει το υπουργείο Παιδείας, μέσω του σχεδίου Αθηνά , προς αυτήν την κατεύθυνση είναι αξιέπαινη, πολλώ δε μάλλον αν λάβει κανείς υπ' όψιν τις αντιδράσεις που μια τέτοια προσπάθεια προκαλεί, συχνά για λόγους οι οποίοι ουδεμία σχέση έχουν με αυτή καθαυτή την εκπαίδευση και τις στοχεύσεις της. Ωστόσο, υπάρχει ο φόβος αυτή η προσπάθεια να μείνει ημιτελής, διότι και πάλι αφήνει επί της ουσίας αναπάντητο το ερώτημα, στο οποίο αναφερθήκαμε στην αρχή και το οποίο δεν είναι άλλο από το τι εκπαιδευτικό σύστημα θέλουμε για τη χώρα

Ποιοι οι στόχοι του και ποια τα μέσα επίτευξής τους .Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η εκπαίδευση μπορεί να γίνει ο σημαντικότερος παράγοντας ανάπτυξης της χώρας οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής. Ωστόσο, παραμένει αναπάντητο το πώς θα κάνου με την εκπαίδευση μοχλό ανάπτυξης, όταν δεν έχουμε καθορίσει τους αναπτυξιακούς στόχους της χώρας και της ίδιας της εκπαίδευσης. Το συμμάζεμα που το υπουργείο Παιδείας επιχειρεί να κάνει μέσω του σχεδίου Αθηνά είναι εκ των ων ουκ άνευ, ωστόσο ως συνθήκη παραμένει αναγκαία αλλά όχι ικανή για την ώθηση που πρέπει να δοθεί στις αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας.

Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα χρειάζεται έναν εκ βάθρων αναστοχασμό και μια βαθιά μεταρρύθμιση, για να μπορέσει να ανταποκριθεί στον ρόλο που πρέπει να αναλάβει στην πορεία ανασυγκρότησης της χώρας. Σίγουρα, ένας λειτουργικός εξορθολογισμός είναι χρήσιμος και απαραίτητος. Ωστόσο, ακόμη πιο απαραίτητη είναι μια συζήτηση για τις επιδιώξεις του συστήματος, η οποία θα καταλήξει σε ξεκάθαρους στόχους, χρονοδιαγράμματα και πόρους, ώστε η εκπαίδευση να γίνει ο παράγοντας ανάπτυξης που όλοι επιθυμούμε.

Από την Βάσω Κόλλια : Πρώην γ.γ Νέας Γενιάς 

Πηγή: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ