ΑΠΟΨΗ

Από τη μία είναι αναντίρρητο το γεγονός ότι τα έσοδα των οικογενειών έχουν δραματικά συρρικνωθεί, από την άλλη οι κρατικές δαπάνες για τη φοιτητική μέριμνα είναι απαράδεκτα χαμηλές. Συνέπεια του συνδυασμού αυτού είναι να καθίσταται απαγορευτική η αντιμετώπιση του κόστους ζωής των φοιτητών και ειδικώς εκείνων που σπουδάζουν μακριά από το σπίτι τους. Η έρευνα της Εφ,Συν. δείχνει ότι το κόστος του πτυχίου, κατά μέσον όρο, ανέρχεται στις 30.000 έως 40.000 ευρώ.

Σε ετήσια δηλαδή βάση εκείνοι που διέμεναν στην πόλη όπου φοιτούσαν και οι φοιτητές από επαρχία που διέμεναν σε φοιτητικές εστίες επιβάρυναν τις οικογένειες τους από 3 500 έως 5 500 ευρώ, ενώ οι άτυχοι , με 7 500 ευρώ. Αυτό, σε συνδυασμό με τις περικοπές στα εισοδήματα, ρίχνει τα νοικοκυριά στο όριο της φτώχειας και σε πολλές περιπτώσεις επέρχεται διακοπή της φοίτησης. Το σημαντικό επίσης είναι ότι στην προσπάθειά τους οι υποψήφιοι φοιτητές να παραμείνουν στον τόπο καταγωγής τους, όπου υπάρχουν πανεπιστήμια, δηλώνουν σχολές διαφορετικές από αυτές που πραγματικά επιθυμούν σχολές δηλαδή που υπάρχουν στα εκεί πανεπιστήμια, οι οποίες δεν είναι, όμως, η πραγματική επένδυση των φοιτητών.

Ο αναγκαστικός ρεαλισμός αναπόφευκτα οδηγεί στην υποβάθμιση των σπουδών. Το δημόσιο, δηλαδή, και δωρεάν Πανεπιστήμιο αποδεικνύεται ένας ακόμη μύθος, αφού οι συνθήκες δεικνύουν το μεγάλο κόστος σπουδών και την ταυτόχρονη υποβάθμιση τους. Είναι σχεδόν ειρωνικό να διαχέεται κάτι τέτοιο (ο δημόσιος χαρακτήρας), τώρα που το ποσοστό των κρατικών δαπανών για την ενίσχυση του φοιτητικού πληθυσμού δεν ξεπερνά αυτή τη στιγμή το 0,4% όταν ο μέσος όρος των αντίστοιχων δαπανών στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης φτάνει ώς το 5 7% Δεν αρκούν δηλαδή τα έξοδα, πολλά και ακριβά για την προετοιμασία των μαθητών στη λεγόμενη παραπαιδεία αυτά φαίνονται τελικά ελάχιστα μπροστά σ' αυτά που έχουν να αντιμετωπίσουν όσοι πετύχουν στις πανεπιστημιακές σχολές ή στα τεχνολογικά ιδρύματα.

Είναι λυπηρό για την ίδια την Παιδεία να μην μπορούν να την προσεγγίζουν οι φοιτητές λόγω οικονομικών δυσκολιών ή να αναγκάζονται να διακόπτουν τις σπουδές τους. Η αποδιάρθρωση στον χώρο των πανεπιστημιακών σπουδών είναι αποτέλεσμα της γενικότερης κοινωνικής απορρύθμισης. Εκεί οδήγησε η πολιτική των μνημονίων, στην απώλεια του κοινωνικού κράτους, που κάποτε ήταν το καμάρι των κυβερνήσεων, και στο άλλοθι ταυτόχρονα για σκληρότερη άσκηση οικονομικής πολιτικής. Η απογύμνωση της Πρόνοιας οδηγεί μαθηματικά στην εξαθλίωση. Αυτό θέλει η εσωτερική τρόικα 

Πηγή: Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ