|
Σε όσους νοιάζονται να μάθουν, αναζητούν τις πηγές και μελετούν, είναι
γνωστό ότι το σημερινό λύκειο δεν είναι ένα καλοστημένο, ορθολογικά
σχεδιασμένο και συγκροτημένο σχολείο, με συνεπείς αιτιολογημένες δομές
και καθαρούς κανόνες. Δεν είναι καθόλου υπερβολικό να πούμε ότι το
λύκειο στο οποίο φοιτούν σήμερα τα παιδιά μας είναι ασύμβατο, ακόμα και
με τις αρχές του εμπνευστή του. Η ανώτερη ελληνική δευτεροβάθμια
εκπαίδευση των τελευταίων 10 χρόνων, είναι μια καρικατούρα αυτού που
προσπάθησε να δημιουργήσει ο Γεράσιμος Αρσένης στα τέλη της δεκαετίας
του 90, ένα μόρφωμα που απέμεινε μετά από τις "σωτήριες" παρεμβάσεις του
Πέτρου Ευθυμίου, ο οποίος τον διαδέχθηκε. Είναι γνωστό, για παράδειγμα,
ότι, στον αρχικό σχεδιασμό, οι μαθητές - υποψήφιοι των ΑΕΙ θα έπρεπε να
επιλέγουν τη θετική ή τη θεωρητική κατεύθυνση, ενώ η τεχνολογική
κατεύθυνση δημιουργήθηκε για να αποτελέσει τον προθάλαμο των
("ανώτερων", αλλά όχι "ανώτατων") ΤΕΙ. Αυτός ο σχεδιασμός ουδέποτε
υλοποιήθηκε.
Ως ενδεικτικό αποτέλεσμα των στρεβλώσεων που παρήγαγε η ασυνεπής διαδοχή
των δύο υπουργών, αρκεί να αναφέρουμε τη δυνατότητα ενός σημερινού
αποφοίτου του λυκείου να διεκδικήσει την εισαγωγή του στο τμήμα χημικών
μηχανικών του πολυτεχνείου, χωρίς να είναι υποχρεωμένος τα δύο τελευταία
χρόνια των λυκειακών σπουδών του να παρακολουθήσει ούτε μία ώρα χημείας
κατεύθυνσης!!!
Το γεγονός ότι οι δύο προαναφερθέντες υπουργοί ήταν στελέχη του ίδιου
κόμματος, αποκαλύπτει αλήθειες που γεννούν μεγάλο μέρος της σημερινής
μας πολιτικής... μελαγχολίας, αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος του
σημερινού σημειώματος.
Σε αυτό το στρεβλό και, εν πολλοίς, ανορθολογικό πλαίσιο, είναι αλήθεια
ότι δεν είναι εύκολο να γίνουν ιδανικές εκπαιδευτικές επιλογές. Ωστόσο,
σήμερα φαίνεται πως υπάρχουν πράγματα για τα οποία όλοι συμφωνούμε. Όλοι
δεχόμαστε ως αδήριτη ανάγκη την καλλιέργεια της κριτικής σκέψης των
Ελλήνων μαθητών, όλοι θεωρούμε ότι ο εκπαιδευτικός μας προσανατολισμός
οφείλει να διεκδικήσει την "παραγωγή" δημοκρατικών, ελεύθερων και
σκεπτόμενων πολιτών, μορφωμένων νέων ανθρώπων που αναγνωρίζουν, σέβονται
και διεκδικούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η δικαιοσύνη και η
αξιοκρατία... Και όλοι ισχυριζόμαστε ότι κάθε πτυχή της εκπαιδευτικής
μας ζωής, πρέπει να αναδεικνύει και να προάγει αυτές τις αξίες. Κάθε
πτυχή... Άρα, υποθέτω, ακόμα και οι πανελλαδικές εξετάσεις.
Φέτος φαίνεται πως, πράγματι, έχουμε μια αλλαγή στη φιλοσοφία των
θεμάτων. Οι θεματοδοτικές ομάδες, απαλλαγμένες από την ανάγκη να
υπηρετήσουν την... άγνοια των χιλιάδων μαθητών που μέχρι πέρσι
προσέρχονταν στις εξετάσεις χωρίς να διεκδικούν οτιδήποτε (μαθητές οι
οποίοι, όμως, θα πάρουν κανονικότατα απολυτήριο λυκείου, ως έναν τίτλο
σπουδών που, πέρα από την αστείρευτη πολιτική υποκρισία, συμβολίζει το
απαραίτητο... τίποτα...), έχουν ανεβάσει τον πήχη των απαιτήσεών τους.
Το είδαμε στα μαθηματικά, το είδαμε στη βιολογία, το είδαμε (όσο αυτό
είναι δυνατόν...) στη διοίκηση. Όμως, μέχρι εκεί.
Φαίνεται πως, ακόμα και μέσα στην επιτροπή των εξετάσεων, η συνεννόηση
και η συναίνεση είναι ζητούμενα. Η ομάδα των φιλολόγων επαναλαμβάνει τον
παλιό, ελάχιστα απαιτητικό, εαυτό της, ζητώντας από τους μαθητές
απαντήσεις σε ζητήματα καθόλου απαιτητικά και απολύτως κοινότοπα. Γιατί;
Γιατί αυτή η διάσταση ανάμεσα (όχι σε μας, αλλά) στα παιδιά μας; Από
που προκύπτει η (μηδέποτε ξεκάθαρα εκφρασμένη, αλλά μονίμως υποβόσκουσα -
και εντελώς απαράδεκτη), έμμεση αλλά σαφής, παραδοχή ότι οι μαθητές που
θα φοιτήσουν στις σχολές του 1ου πεδίου δεν χρειάζονται έμπνευση,
σπιρτάδα, κριτική ικανότητα;
Η ελληνική κοινωνία βιώνει σήμερα τα τραγικά αποτελέσματα μιας σειράς
εκπτώσεων σε ηθικές - πολιτικές - κοινωνικές αξίες, τις οποίες μόνη της
επέβαλλε στον εαυτό της. Κανείς δεν μας υποχρέωσε να αποκοπούμε από όλες
τις μεγάλες κλασσικές ιδέες που γέννησε ο τόπος μας και να σκύψουμε το
κεφάλι. Μόνοι μας το επιλέξαμε και το πραγματοποιήσαμε. Γιατί μειώσαμε
τις φιλοδοξίες μας, ευτελίσαμε τα όνειρά μας και προσαρμόσαμε τις
απαιτήσεις μας στο μέτρο του μέτριου. Το κάναμε στους εαυτούς μας. Ας
μην το κάνουμε και στα παιδιά μας.
Υ.Γ.
- Οι εξετάσεις δεν έχουν ολοκληρωθεί. Θα
χαρώ πολύ να ζητήσω συγγνώμη, αν τα επόμενα μαθήματα αποδείξουν ότι
αυτό το σημείωμα αδικεί τα μέλη της επιτροπής προς τα οποία απευθύνεται.
- Προχθές, η μία (εντεκάχρονη) κόρη μου μου είπε "μου αρέσει πολύ η
διδασκαλία, σκέφτομαι να γίνω φιλόλογος". Της απάντησα "αν αυτό είναι
που θέλεις, να προσπαθήσεις και να το διεκδικήσεις" και από μέσα μου
σκεφτόμουν "ελπίζω, τότε, να χρειάζεται να προσπαθήσεις"...
Από το blog του Φροντιστή Εφήβων Μιχάλη Αμοιραδάκη
click here click percent of women that cheat abortion definition read walk in abortion clinics
Σχόλια (
)
|