Υπάρχει αλήθεια ρε παιδιά η τέλεια….τέλεια στιγμή; Όπου όλα τα άστρα είναι ευθυγραμμισμένα, η θερμοκρασία είναι τέλεια, η υγρασία σε ικανοποιητικά επίπεδα, η όρεξή μας καλή κλπ κλπ κλπ; Ή αυτό είναι κάτι που έχουμε βγάλει εμείς από το μυαλό μας; Γιατί να το βγάλουμε από το μυαλό μας; Γιατί ή δεν είμαστε ικανοποιημένοι ποτέ από τον εαυτό μας και πάντα ψάχνουμε κάτι καλύτερο-θεωρώντας πάντα ότι υπάρχει, τελειομανία στα άκρα- ή γιατί δεν είμαστε ικανοποιημένοι ποτέ με τους άλλους. Πάντα ζητάμε κάτι περισσότερο που δεν μας δίνουν, άρα δηλώνουμε ότι δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή.

Και έστω ότι υπάρχει αυτή η κατάλληλη στιγμή. Είναι δώρο από κάποιον και την περιμένουμε χωρίς να είναι στο χέρι μας πότε και πώς θα έρθει; Την φτιάχνουμε μόνοι μας; Είμαστε σε θέση να την δούμε; Και κυρίως, τα κριτήρια του ενός για την κατάλληλη στιγμή είναι ίδια με τα κριτήρια του άλλου;

Ερωτήσεις ατελείωτες και επαναλαμβανόμενες. Θα μπορούσαν κάλλιστα να μπουν όλες αυτές στην επική (σε μέγεθος) λίστα των επιχειρημάτων που αποδεικνύουν ότι μόνοι μας κάνουμε δύσκολη την ζωή μας. Και είναι πολλά ρε παιδιά…..Έχουμε θέσει κάποια standards στο μυαλό μας, κάποια κιόλας είναι ιδιαιτέρως ψηλά, και παλεύουμε να τα φτάσουμε έχοντας πείσει τον εαυτό μας ότι χωρίς αυτά δεν είμαστε ευτυχισμένοι.

Αναρωτιέμαι συνεχώς πότε κάναμε τόσο περίπλοκη την ζωή. Γιατί είναι περίπλοκη και την κάναμε εμείς και μόνο εμείς. Δεν είναι λίγες οι φορές που αναπολώ το…γυμνάσιο. Ναι, το γυμνάσιο. Τότε ας πούμε ο έρωτας ήταν απλός, αγνός. Θέλαμε κάποιον, κάναμε τα πάντα να του μιλήσουμε. Ούτε δεύτερες σκέψεις, ούτε timing, ούτε τίποτα. Απλά κάναμε αυτό που θέλαμε. Τώρα με πόση ευκολία κάνουμε αυτό που θέλουμε χωρίς να το σκεφτούμε δεύτερη φορά; Και για να το πάω και παρακάτω…Κάνουμε ποτέ αυτό που θέλουμε;

Ακόμα και να μην πετύχει η προσπάθειά μας, δεν είναι ανάγκη να το ρίχνουμε στα άστρα και στα ταρώ. Απλά δεν πέτυχε, δεν μπορούμε να είμαστε πετυχημένοι σε όλα. Αλλά τουλάχιστον έχουμε προσπαθήσει και ας ξέραμε ότι είναι όλα..εναντίον μας. Δεν θα μας μείνει το ερωτηματικό, δεν θα αναρωτιόμαστε συνεχώς τι θα είχε γίνει αν το κάναμε έτσι ή αν το κάναμε αλλιώς.

Χώρια από όλα αυτά, είμαστε και πολύ εγωιστές. Γιατί δεν επηρεάζουμε μόνο τους δικούς μας εαυτούς με αυτές τις αποφάσεις μας, αλλά επηρεάζουμε και τους γύρω μας. Εμείς αποφασίζουμε ότι δεν είναι καλή η στιγμή. Ο άλλος όμως δεν συμφωνεί και θα ήθελε να δοκιμάσει. Γιατί του το στερούμε; Γιατί του στερούμε την ευκαιρία να μας αποδείξει ότι μπορεί εκείνος να την κάνει τέλεια την στιγμή;

Έχοντας κάνει και εγώ η ίδια μια σειρά από κοτσάνες στα προηγούμενα χρόνια, διαπιστώνω πόσα χάνουμε στην πορεία. Πόσες μικρές και μεγάλες χαρές, πόσες αγάπες, πόσες ευκαιρίες, πόσα γέλια…Τα χάνουμε γιατί στοχεύουμε τόσο έντονα σε ένα υποθετικό τέλειο και δεν βλέπουμε τα πραγματικά καλά που είναι μπροστά μας, ξεδιπλώνονται εκείνη την στιγμή και δεν θέλουν ειδικές συνθήκες για να πραγματοποιηθούν, δεν θέλουν timing. Είναι εκεί και εμείς, κουτά, τα αφήνουμε να χάνονται.

Διαβάζοντάς το άρθρο ξανά, διαπιστώνω ότι μπορεί κάποιος να πάρει σαν ευχολόγιο. Εγώ θα ήθελα να το ονομάσω «κουβά με νερό στα μούτρα» μπας και ξυπνήσουμε και ανοίξουμε τα μάτια μας στο περιβάλλον γύρω μας. Δεν λέω να συμβιβαστούμε με κάτι λιγότερο από αυτό που θέλουμε. Όχι, αυτό δεν θα το ευχόμουν σε κανέναν. Λέω απλά ότι θα πρέπει να εκτιμήσουμε αυτά που ξεδιπλώνονται γύρω μας σε ανύποπτο χρόνο και μπορούν να μας χαρίσουν πολύ μεγαλύτερη ευτυχία.