Γράφει ο Απόστολος Μοσχόπουλος

Ξυπνάς νωρίτερα

Ξυπνάς 2 ώρες πριν. Η ανακοίνωση είναι σαφής: «Οι ορκιζόμενοι φοιτητές οφείλουν να παρευρίσκονται στον χώρο 15 λεπτά πριν». Οπότε, αυτό σημαίνει πρακτικά ότι το δίδυμο ρούχο-μαλλί (και μακιγιάζ, όταν μιλάμε για ορκιζόμενες) θέλει χρόνο να καθίσει σωστά πάνω σου. Άσε την υπόλοιπη ανακατωσούρα, με τους γονείς να σε γυροφέρνουν με την ιαχή: «ΑΝΤΕΘΑΡΓΗΣΟΥΜΕ» (μια λέξη).

Η άφιξη

Η άφιξή στο πανεπιστήμιο είναι ένα τρενάκι του τρόμου μεταξύ κρίσης άγχους και απόλυτης ματαιοδοξίας. Oι φωτογράφοι (είναι πολλοί και είναι πολύ επίμονοι) παρακαλούν για «μια ακόμη φωτό» με τον πατέρα, με τον αδερφό, με την παρέα σου, μόνος σου, να στηρίζεσαι στο ένα πόδι, μετά στο ένα χέρι, μετά να κάνεις ρόδα… Που είναι το κόκκινο χαλί ρε παιδιά;

Φεύγεις από την πασαρέλα και ψάχνεις τους γονείς σου. Εξηγείς ότι εσύ πρέπει να ανέβεις νωρίτερα και πως αυτοί είναι καλύτερο να μπουν σχετικά γρήγορα γιατί αλλιώς θα δουν ορκωμοσία από τον εξώστη, δίπλα στους φίλους σου που θα ρίξουν κομφετί ή θα ηχούν τις κόρνες. Αν δεν τοαπαγορεύει ο εκάστοτε κοσμήτορας.

Βρίσκεις τους συνορκιζόμενους φίλους σου εντέλει και όλα κομπλέ. Βγαίνεις και με αυτούς άλλες 861 φωτογραφίες και μπαίνετε μέσα στην αίθουσα τελετών.

Ξαφνικά, ανοίγεις τα μάτια σου και βρίσκεσαι σε ένα αισθητικό πάντρεμα μεταξύ των Όσκαρ και του γάμου της ξαδέρφης σου, στην Παναγία των Παρισίων. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτός ο συγκερασμός τόσων διαφορετικών στυλ από τους εν δυνάμει συναδέλφους σου.

3 ειδών ντυσίματα!

1. Ένα μικρό ποσοστό υπηρετεί το στυλ «μ’έντυσε το γούστο μου». Είναι ντυμένοι και ντυμένες όμορφα και απλά, με χρώματα και σχέδια που τους ταιριάζουν και όχι επειδή είναι στη μόδα.
2. Ένα σεβαστό ποσοστό από την άλλη, είναι το στυλ «μ’έντυσε η ανάγκη». Κυρίως αποτελούμενη από αγόρια, είναι αυτοί που για 4 (τουλάχιστον) χρόνια τους έβλεπες μόνο με φούτερ/κοντομάνικο και τζιν/γκρι παντελόνι φόρμας. Και ξαφνικά ξεπηδούν σακάκια, γιλέκα, πουκάμισα και γραβάτες (στα αυτιά σου έχεις ακόμα τον κολλητό σου να λέει «Εδώ ο Τσίπρας δεν έβαλε γραβάτα, εγώ θα βάλω;»)
3. Η πλειοψηφία όμως είναι το στυλ «μ’έντυσε ο Κιάμος». Είτε για αγόρια, είτε για κορίτσια. Τα αγόρια, είναι αυτοί που θα φορέσουν το γυαλιστερό κουστούμι, το γυαλί το ray-ban, και θα κοτσάρουν και έξω από την αίθουσα την πουράκλα. Τα κορίτσια πάλι μπορεί να είναι ντυμένα είτε δανειζόμενες κομμάτια από το βεστιάριο της βασίλισσας Ελισάβετ, είτε έναν συνδυασμό που χορεύει μεταξύ του σεμνού και του… γυμνού. Κοινό σημείο: τα τακούνια. Μπορούν να σε πατήσουν και να σου ανοίξουν κρατήρα πιο αποτελεσματικά και από τρυπάνι του ΙΚΕΑ. Μπορούν να σε κάνουν να γελάσεις, όταν η άλλη τα περπατάει λες και φοράει 5μετρα ξυλοπόδαρα. Μπορούν και να σε τρομάξουν, όταν η γλυκιά κοπελίτσα με την οποία αντάλασσες σημειώσεις ξαφνικά σου ρίχνει δυο κεφαλιά και σε κοιτάει «αφ’ υψηλού» σαν τον Κλίφορντ, το κόκκινο σκυλί.

Η διαδικασία

Επιστρέφοντας στην τελετή, η πορεία της είναι πιο γραφική και από το Πήλιο. Ξεκινάμε με συγχαρητήρια από τον/την πρόεδρο της σχολής και οι συμβουλές περί ενός ταξιδιού που τέλειωσε (sosάκι οι στίχοι από την Ιθάκη όταν είσαι απόφοιτος της Φιλοσοφικής) και υπομονής κλπ. κλπ. κλπ. (Αλήθεια, έκατσες ποτέ να ακούσεις αυτά τα αποχαιρετιστήρια «κλισέ»; Και ΔΕΝ συγκινήθηκες πραγματικά;) Ακολουθεί μια άλλη ομιλία, συνήθως πιο άσχετη και απείρως πιο βαρετή που ξεθυμαίνει τον καφέ που ήπιες πριν φύγεις από το σπίτι. Και μετά το τέλος. Ο όρκος. Δίπλα σου φίλοι αλλά και άτομα που δεν είδες ποτέ στη σχολή. Είστε όλοι μαζί, σαν ένα πιο κυριλέ κυλικείο. Και δεν αναρωτιέστε στο χαλαρό τι θα κάνετε μετά τη σχολή, πλέον είστε σε φάση αγωνίας: ότιπρέπει να αποφασίσετε.

Ας μη μιζεριάζουμε όμως (είπαμε, αυτά στο γ’ μέρος).

Μετά την τελετή

Μετά το τέλος, όπου μεσολαβούν και άλλες εκατομμύρια φωτογραφίες σε όλες τις φωτογραφικές μηχανές και κινητά, (δικά σου, φίλων σου, φωτογραφικών στούντιο) ακολουθεί μια σκηνή που θυμίζει α’έτος από χιλιόμετρα. Ένα κομβόι είκοσι (το λιγότερο) ατόμων ψάχνουν για καφετέρια που να μπορεί να τους υποδεχτεί. Και όταν εν τέλει κάθεστε, η χαρά σου και η συγκίνησή σου θυμίζει λίγο (κι αυτό) α’ έτος. Όπως τότε, όταν βρίσκεις κάποια άτομα να σου ταιριάζουν στο χιούμορ και τα ερεθίσματα και δεν νιώθεις ψάρακας ή nerd, έτσι νιώθεις και τώρα που βλέπεις όλους τους αγαπημένους σου ενωμένους και μαζί, μετά από τόσα χρόνια, μετά από χαρές, απογοητεύσεις, έρωτες, καβγάδες, ξενύχτια και λοιπά φοιτητικά (και) απόρρητα..

Η ορκωμοσία γενικά είναι μια μέρα «ενηλικίωσης» από τις λίγες που θα έχεις στη ζωή σου. Είναι ένα κομβικό σημείο μεταξύ του «πριν» και του «μετά». Και αν εσύ που με διαβάζεις, δεν έχεις ορκιστεί ακόμη σου έχω μια συμβουλή μέσα από την καρδιά μου:

Το καλύτερο αξεσουάρ που μπορείς να φορέσεις στην ορκωμοσία σου είναι η χαρά στα μάτια σου. Trust me!

mycampus.gr