Του Νίκου Τσούλια

      Εκτιμώ ότι δεν υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο στην οποία να συμβαίνει το εξής. Οι Υπουργοί Παιδείας για πάνω από τριάντα χρόνια να ασχολούνται με πάθος και επιμέλεια με ένα θέμα, το σύστημα πρόσβασης των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Να ασχολούνται εμφανιζόμενοι κάθε φορά ως καινοτόμοι ενός νέου συστήματος απελευθερωτικού και λυτρωτικού για μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς – εννοώντας ταυτόχρονα ότι αυτό που βρίσκουν είναι αντιπαιδαγωγικό, αντιεπιστημονικό, αντιεκπαιδευτικό, αντικοινωνικό και ό,τι άλλο βάλλει ο νους κάθε πικραμένου…

Και ποιο είναι το αποτέλεσμα, το ίδιο και το ίδιο ξανά, η πανηγυρική επιβεβαίωση των Πανελλαδικών! Να παραμένει το σύστημα με μικροπαρεμβάσεις, που προσπαθούν να τις εμφανίσουν ως αλλαγή του συστήματος! Με εξαίρεση το Νόμο 2525/1997, ο οποίος πράγματι είχε μια άλλη θεώρηση του συστήματος πρόσβασης, όλα τα άλλα συστήματα μπορούν να περιγραφούν με μια πρόταση. «Οι μαθητές εισάγονται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση συμμετέχοντας σε πανελλαδικές εξετάσεις επί ενός αριθμού μαθημάτων συνήθως 4 έως 6, με μια μικρή ή μηδενική συμμετοχή του απολυτηρίου του λυκείου». Υπάρχει άραγε καμιά ένσταση επ’ αυτής της συμπεριληπτικής πρότασης;

      Αλλά ποια μπορεί να είναι η εξήγηση αυτής της μόνιμης και διαρκούς ενασχόλησης σχεδόν όλων των Υπουργών Παιδείας; Γιατί άνοιγαν κάθε φορά ένα θέμα που ήξεραν ότι δεν μπορούσαν να του δώσουν άλλο ουσιαστικό περιεχόμενο; Δύο ήταν κατά τη γνώμη μου οι βασικές αιτίες. α) Η αδυναμία διαμόρφωσης ενός συνολικού σχεδίου για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, για το διαρκή εκσυγχρονισμό και εκδημοκρατισμό του εκπαιδευτικού συστήματός μας και πολύ περισσότερο η αδυναμία εφαρμογής μιας συνολικής δημοκρατικής μεταρρύθμισης και β) η σύνδεση του ονόματός των με κάποιο ορατό έστω και εξωγενές εκπαιδευτικό συμβάν. Η πολιτικάντικη προσέγγιση ήταν απλή. Όταν ανοίγεις ένα ζήτημα που αφορά την κοινωνία με άμεσο και εμφανή τρόπο, κερδίζεις «ιστορικότητα»!

      Το μόνο που κατάφερναν τελικά ήταν να καταδειχτεί η γύμνια της εκπαιδευτικής / πολιτικής πρότασής των και να φουντώνει σε κάθε «αλλαγή» του συστήματος η φροντιστηριακή ζήτηση, την οποία μάλιστα είχαν ως προμετωπίδα ριζικής επίλυσής της ή άμβλυνσής της! Αλλά δεν αναρωτήθηκαν ποτέ τα εξής απλά ερωτήματα. Ζήτησε ποτέ η ελληνική κοινωνία με κάποιο τρόπο να αλλάξουν οι Πανελλαδικές εξετάσεις; Υπάρχει ακόμα και η θεωρητική δυνατότητα σε ένα μαζικό σύστημα πρόσβασης, όπως το δικό μας, για ένα πράγματι εναλλακτικό σχήμα; Η μόνη εναλλακτική επιλογή είναι να μεταφερθεί το σύστημα στα πανεπιστήμια. Αλλά ποιος μπορεί να αναφερθεί έστω και φραστικά σε μια τέτοια εκδοχή;

      Και ενώ μέχρι τώρα είχαμε αυτή την αντιεκπαιδευτική ψύχωση των Υπουργών Παιδείας στο προεκλογικό και μόνο τοπίο, ήλθε η εκδοχή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και του κ. Γαβρόγλου να επεκτείνει το πεδίο αναφοράς και μετεκλογικά και κάθε εβδομάδα να «καταργεί» τις Πανελλαδικές αλλά σε βάθος τριετίας (αλλά χωρίς να έχει παρουσιάσει ούτε καν ένα ψήγμα σχεδίου κατάργησής του), να επαναφέρει τελικά την πιο αρνητική εκδοχή του συστήματος, εκείνη των Δεσμών, να λέει διάφορα γραφικά και εξωτικά, όπως να διορθώνονται τα γραπτά των μαθητών επί ενδοσχολικών εξετάσεων των μαθημάτων από καθηγητές άλλων σχολείων… Τώρα βρήκε το "μικτό σύστημα", αλλά τι σημαίνει αυτό εν τοις πράγμασι δεν τον απασχολεί. Πιστεύω ότι οι δηλώσεις του και οι ενέργειές του δεν μπορούν να προσεγγιστούν με κάποιου είδους πολιτική και ορθολογική ανάλυση.  Δυστυχώς για όλους μας!  Έχει μιλήσει ο Υπουργός ακόμα για το Εθνικό απολυτήριο, αλλά δεν εμφανίζει τίποτα σχετικό, γιατί αναγκαστικά η πρόταση θα εμπεριέχει περισσότερες εξετάσεις πανελλαδικού τύπου. Και τότε τι θα κάνει, αφού θα πρέπει να μιλάει ταυτόχρονα για τους θεσμικούς ταξικούς φραγμούς που ο ίδιος θα θέτει στην εκπαίδευση; Δεν θα χαλάσει το παραμύθι του;

Κανένας κ. Γαβρόγλου δεν μπορεί να καταργήσει τις Πανελλαδικές εξετάσεις! Όσο δημαγωγός και λαϊκιστής να είναι, όσο και να κινείται σε τόπους ασχετοσύνης και να βιώνει καιρούς ευδαιμονικής δημοσιότητας το μόνο που θα κάνει είναι να εκτίθεται στην εκπαιδευτική κοινότητα μέχρι που τελειώνοντας την πολιτική του καριέρα θα ξεχαστεί ως ένας αποτυχημένος Υπουργός. Γιατί όχι μόνο δεν έκανε τίποτα δημιουργικό στην εκπαίδευση, αλλά γιατί εφάρμοσε σκληρή μνημονιακή και άκρως νεοφιλελεύθερη πολιτική, γιατί «έπαιξε» επικοινωνιακά με διάφορα δευτερεύοντα ζητήματα για να τα εμφανίσει ως «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση», γιατί το μόνο που τον απασχολούσε ήταν οι καθημερινές δηλώσεις του και το εμφανές με …αριστερό πρόσημο «καθρέφτισμά του» στη γενικότερη αδιέξοδη πολιτική του κόμματός του.

Θεωρώ ότι ουσιαστικά έχει εξαντληθεί το απόθεμα του λαϊκισμού του κ. Γαβρόγλου όπως και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. συνολικά. Ζούμε στιγμές αντιεκπαιδευτικής πολιτικής με περιτύλιγμα δημαγωγίας και γραφικότητας. Δυστυχώς ζήσαμε τον πιο γκροτέσκο εμπαιγμό στην εκπαίδευση. Δεν κατάφεραν να μείνουν σιωπηλοί, αφού δεν μπορούσαν να είναι απολογητικοί για τα νέα αδιέξοδα που έφεραν στην ελληνική κοινωνία. Δεν εμφανίστηκαν μόνο άσχετοι και ανίκανοι αλλά και πολλαπλά προκλητικοί. Μας παρουσιάζουν τη μνημονιακή πολιτική – που έχει υποβαθμίσει δραματικά τη δημόσια εκπαίδευση σε κάθε πτυχή της – ως αριστερή και προοδευτική πολιτική! Και επειδή το ακαταλόγιστο δεν έχει όρια, δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να αυτοπαρουσιαστούν ως συνεχιστές του Δ. Γληνού!

Γραμματέας της Προοδευτικής Ενότητας Καθηγητών (ΠΕΚ)