Έτσι, ο καθηγητής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης και πρώην υποψήφιος με το Ποτάμι, Αχ. Γραβάνης, προτείνει, μιλώντας στην εφημερίδα «Ελευθερία του Τύπου», ένα «τέλος εγγραφής» για κάθε φοιτητή σε κάθε εξάμηνο, της τάξης των 200 ευρώ, επικαλούμενος ότι αυτή η πρακτική των διδάκτρων ισχύει σε πολλά ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Λέει χαρακτηριστικά: «Με ετήσιο Τέλος Εγγραφής 400 (200x2) ευρώ, το Πανεπιστήμιο Κρήτης θα είχε ίδια ετήσια έσοδα, 8 εκατομμύρια ευρώ, δηλαδή διπλάσιο ποσό από την κρατική ετήσια επιχορήγηση! Το Τέλος Εγγραφής μπορεί να αποτελέσει και αντικείμενο χορηγιών στους άριστους ή στους άπορους φοιτητές από την ιδιωτικό τομέα (τράπεζες, επιχειρήσεις, μη κερδοσκοπικά ιδρύματα, ελληνική διασπορά, κληροδοτήματα κ.λπ.). Η θεσμοθέτηση του Τέλους Εγγραφής μπολιάζει την ελληνική κοινωνία με την υπεύθυνη συμμετοχική στάση στην εκπαίδευση, με τον υγιή συναγωνισμό για τις χορηγίες και τα βραβεία και βέβαια βοηθά στην ποιότητα σπουδών και έρευνας».

Επίσης την Κυριακή η εφημερίδα «Δημοκρατία» γράφει για το βιβλίο «Μέση Γη», του Θεόδωρου Πελαγίδη, συμβούλου του Κυρ. Μητσοτάκη, στο οποίο τίθενται προτάσεις για τέλη εγγραφής και δίδακτρα στα δημόσια πανεπιστήμια, αλλά και δίδακτρα στα δημόσια σχολεία για όσους γονείς θέλουν την παραμονή των παιδιών τους στα σχολεία πέραν του ωραρίου. Μια πρόταση, που θυμίζει εκείνη που έκανε πέρυσι μέσω της «Αυγής» ο βουλευτής της ΣΥΡΙΖΑ, Α. Τριανταφυλλίδης, για δίδακτρα στα σχολεία κατά μέσο όρο 60 ευρώ από κάθε μαθητή, τα οποία κατά το ένα ήμισυ θα αξιοποιούνται για να δίνονται μπόνους στους εκπαιδευτικούς και κατά το άλλο θα αξιοποιούνται για την υλικοτεχνική υποδομή και τα εποπτικά υλικά του σχολείου. Και μπορεί η κυβέρνηση επισήμως να έχει πάρει αποστάσεις από τέτοιες προτάσεις, ωστόσο αυτές επανέρχονται, «ζυμώνοντας» μια λογική που πατάει πάνω στην πραγματικότητα που έχει ήδη διαμορφωθεί σε σχολεία και ΑΕΙ, με τις λαϊκές οικογένειες να καλούνται να βάζουν συχνά το χέρι στην τσέπη για να καλύπτουν είτε τις ελλείψεις στα σχολεία είτε και πλευρές της λειτουργίας τους (π.χ. σχολικές εκδρομές), και ομοίως στα ΑΕΙ για να καλύπτουν τη σχεδόν ανύπαρκτη φοιτητική μέριμνα.