Γράφει η Ελευθερία Μπιτζαράκη

Είχα μάλιστα διπλή τύχη. Να περάσω στη σχολή που ονειρευόμουν και στην πόλη που τόσο πολύ ήθελα. Μαγεία, σου λέει.

Τα πράγματα φαίνονταν από την αρχή τι εξέλιξη θα έπαιρναν. Δεν ξέρω ποια απ’ όλες τις στιγμές με έκανε περισσότερο ευτυχισμένη σε αυτήν την πόλη.

Το σπίτι μου; Πρώτη φορά μακριά από το πατρικό μου για τόσο μεγάλο διάστημα και ήταν ένα σύγχρονο «παλατάκι». Τα είχε όλα. Όλα. Μα πάνω από όλα είχε γέλια, πολλά γέλια, φίλους και την αστυνομία φυσικά που δεν μας ξεχνούσε ποτέ. Αλλά και αυτή μάλλον ήταν μέσα στο «κόλπο».  Στο «κόλπο» των ευτυχισμένων χρόνων. Ίσως των πιο ευτυχισμένων χρόνων της ζωής μας!

Φίλοι; Από αυτό άλλο τίποτα. Κάναμε μαζί τα πάντα. Τα ξενύχτια άπειρα, τα μεθύσια , επίσης μάλλον άπειρα, και τα γέλια ακόμα περισσότερα. Στιγμές μοναδικές που σίγουρα μόνο όποιος τις ζήσει θα μπορεί να τις καταλάβει.

Και σίγουρα κάποιος αξίζει να τις ζήσει. Γιατί αυτά είναι που σε κάνουν καλύτερο και πιο ισορροπημένο άνθρωπο. Οι στιγμές που ζεις με ανθρώπους που στα πιο όμορφα χρόνια της ζωής σου αποτελούσαν την οικογένειά σου.

Και όταν όλο το «παραμύθι» τελειώνει, σου αφήνει μόνο την πιο γλυκιά του γεύση. Τη Θεσσαλονίκη μου, την έζησα σε όλες τις της απόψεις. Και στα φοιτητικά μου χρόνια και λίγο πριν αυτά τελειώσουν και στα επαγγελματικά.

Γιατί το πλεονέκτημά μου σε σχέση με κάθε φοιτητή που αποχαιρετάει την πόλη του, είναι ότι εγώ είχα την ευκαιρία να εργασθώ με υπέροχους ανθρώπους που με έκαναν ακόμα πιο δυνατή.

Και τώρα που τα «φώτα» κλείνουν μαζί με την πόρτα του διαμερίσματός μου, ένα πράγμα έχω να πω «Θεσσαλονίκη, σε ευχαριστώ για όλα. You’ are a piece of my mind».

Αποχαιρετώντας σε μάλλον δεν θα κλάψω. Δεν θα κλάψω γιατί σε αφήνω έχοντας κλείσει τους πιο όμορφους κύκλους της ζωής μου, την πιο κατάλληλη στιγμή και έχοντας βιώσει τα πιο «δυνατά» συναισθήματα.

Θεσσαλονίκη, θα τα ξαναπούμε. Σύντομα.

mycampus.gr