Γεια σας παιδιά..θα ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας.

Καταρχάς καλή αρχή σε όσους δίνουν φέτος Πανελλαδικές.

Έδωσα Πανελλαδικες 18 χρονών όπως κάνουμε όλοι μας..

δεν είχα ιδέα τι ήθελα να ακολουθήσω αλλα έδινα διότι "έπρεπε"να δώσω.

πέρασα σε μια σχολη η οποία στην αρχή δε με χαλούσε όμως στην πορεία είδα πως δεν ήταν για μένα...παρόλο που ήταν καλή.

έφυγα από την σχολή,επέστρεψα στο πατρικό μου  και πέρασα μια πολύ άσχημη χρονιά ψάχνοντας να βρω τι με γεμίζει και έχοντας τύψεις ότι δε σπουδάζω..γεμάτο κριτική,κλάμα και ντροπή για του ότι δεν ήξερα τι ήθελα.. 

αφου το επεξεργάστηκα καλά κατέληξα στη σχολη που ήθελα και ειμαι έτοιμος να διεκδικήσω τα όνειρα μου..

Για όσους δίνεται θα δώσω μια συμβουλή μην ακούτε τι λένε οι άλλοι και κάντε αυτό που αγαπάτε πραγματικά..ουτε το τι λένε οι γονείς ούτε ο περίγυρος.

Όλες οι απαντήσεις είναι μέσα σας. 

Είναι κρίμα τόσα έξυπνα παιδιά να μην βρίσκουν το δρόμο τους και να καταλήγει η κοινωνία με άτομα δυστυχισμένα. 

Μακάρι το σχολείο να με έκανε να καταλάβω ποιος ειμαι,

τι μου ταιριάζει.

Μακάρι στις ατελείωτες ώρες αρχαίων,μαθηματικών,ιστορίας να με βοηθούσε να βρω τις κλίσεις μου,τα  ενδιαφέροντα μου,

έστω να προσανατολιστώ στα όνειρα μου. 

Μακάρι το ΣΕΠ να έδινε βαρύτητα στο λειτούργημα που καλείται να κάνει..  

Υ.Γ Θυμαμαι μια καθηγήτρια μου σε ενα κοινωνιολογικό μάθημα,στην ημέρα γνωριμίας με τους μαθητές μας ρώτησε όλους τον καθένα ξεχωριστά.

Παιδιά ποιά είναι τα όνειρα σας;

Άρχισα να κλαίω και σκέφτηκα επιτέλους κάποιος που ενδιαφέρθηκε για το τι όνειρα έχουμε. 

Όχι για το βαθμό που πήραμε στην ιστορία,

ούτε για το αν γράψαμε είκοσι στα μαθηματικά.