Διάβασα στο left.gr για το μικρό θαύμα που συντελείται στο Νέο Δελχί: παιδιά που χασομέραγαν στους δρόμους τα μάζεψε κάποιος αφανής ήρωας και έστησε με με ράκι το υπαίθριο σχολείο που λειτουργεί κάτω από τη γέφυρα. Για να μάθει τα παιδιά να διαβάζουν, για να ανοίξει το μυαλό τους και να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τη φτώχεια.

Συνειρμικά, σχεδόν αναπόφευκτα, ζωντάνεψε μπροστά μου η εικόνα των δικών μας παιδιών που χασομεράν στον προαύλιο χώρο των σχολείων χωρίς δασκάλους. Μόνο που εδώ δεν συντελείται ένα θαύμα, αλλά ξεδιπλώνεται ένα δράμα. Αυτό της παρακμάζουσας ελληνικής κοινωνίας με πρωταγωνιστές άνδρες επιφανείς, που τους υπηρετούν πολλές εκατοντάδες εκπαιδευτικοί στα κομματικά, βουλευτικά και εκκλησιαστικά γραφεία. Αυτοκράτορες, μητροπολίτες, πρω τοσπαθάριοι, σπαθαροκανδιδάτοι, στράτωρες... Αρωμα Βυζαντίου.

Οι δυνατοί θεωρούν ότι πρέπει να μπορούν να παραμείνουν ισχυροί. Γι' αυτό με διακομματική συμφωνία και ευλάβεια θρησκευτική υπηρετούν αυτή την παλαιοκομματική πρακτική. Οι φτωχοί μπορούν να γίνουν φτωχότεροι γι' αυτό και μετακυλίεται το κόστος λειτουργίας του πολιτικού συστήματος στα σχολεία. Ο δάσκαλος από τις πα ραγκουπόλεις της Ινδίας δεν ξέρω αν θα συμφωνούσε με την επιλογή σας να προσδιορίζεστε μέσα από τη δική του άδολη ανθρωπιστική δράση.

Λουκάς Φανουράκης 

Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών