Του Ζαχαρία Καψαλάκη

Πολλές φορές παίρνω μηνύματα «διαμαρτυρίας», γιατί ασχολούμαι συνεχώς με τους αναπληρωτές και γράφω γι΄ αυτούς…

Δεν ξέρω αν το παρακάνω, αλλά σίγουρα κάνω αυτό που πιστεύω.

Ζώντας τους από κοντά και συγκεκριμένα το διάστημα 2007-2012 που υπήρξα αιρετός, αλλά και διαδικτυακά και βέβαια τώρα ως συνταξιούχος, δεν μπορείς να μείνεις αδιάφορος στον αγώνα και στην αγωνία τους. Στα προβλήματα και στους προβληματισμούς τους.

Και θέλω να το εξομολογηθώ δημόσια: Δεν θα μπορούσα να ζήσω αυτό του περνάνε… Αυτήν την αγωνία… Αυτή την καταπίεση… Αυτό τον εξαναγκασμό… Αυτό τον εργασιακό μεσαίωνα… Αυτό που βιώνουν 12 μήνες το χρόνο!

Το έχω ξαναπεί: Εμείς είμαστε από τους τυχερούς… Η γενιά η δική μου, που σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της βρίσκεται στη σύνταξη, ήταν μια τυχερή γενιά…

Αυτοί όμως;

«Πίστευα» ότι μια «αριστερή» κυβέρνηση θα μπορούσα να φέρει ανατροπές, ή έστω να αντιμετωπίσει με τη στοιχειώδη σοβαρότητα και υπευθυνότατα αυτούς τους ταλαιπωρημένους εκπαιδευτικούς.

Δυστυχώς όμως. Τα ίδια και χειρότερα.

Ίσως γιατί θέλουν να απαξιωθεί η παιδεία περισσότερο, όπως απαξιώθηκε και η υγεία, όπως και τόσα άλλα στη ζωή μας τα τελευταία χρόνια…

Σίγουρα δεν θα μπορούσα να είμαι αναπληρωτής.

Γι΄ αυτό θαυμάζω και στηρίζω αυτούς που μπορούν και είμαι δίπλα τους όσο μπορώ…