Με αφορμή  δημοσίευμα σχετικό με “τεμπέληδες εκπαιδευτικούς” που κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα ήθελα να “εξωτερικεύσω” τις παρακάτω σκέψεις.

Είναι γνωστό, εύκολο, και ατυχώς αρκετά συνηθισμένο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης συμπεριφοράς η αρνητική κριτική προς τρίτους. Σπάνια η επιθυμία της κριτικής στρέφεται και προς τα έσω. Η αυτοκριτική απαιτεί θάρρος και πολύ κόστος (όχι χρηματικό). Είναι πράγματι δύσκολη έννοια..

Μεταξύ των λόγων που κατά τη γνώμη μου έρμηνεύουν την προσπάθεια του ευαρεστούμενου στην αρνητική κριτική να μειώσει τον άλλο είναι και η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τον εαυτό του, η αποποίηση των ευθυνών που του αναλογούν, η “άγνοια” καταστάσεων τις οποίες ο ξερολισμός απαγορεύει να υφίστανται..

Όλα τα προηγούμενα έχουν σαν αποτέλεσμα τη λανθασμένη τοποθέτησή του στο ευρύτερο χώρο – περιβάλλον.

Δεν έχω καμία διάθεση να αναλύσω σε άτομα που δεν έχουν μάθει να ακούνε ή δεν υπάρχει περιθώριο εισόδου “νέας” γνώσης στον εγκέφαλό τους (μια και φαίνεται ότι την έχουν κατακτήσει στο σύνολό της..) το τι ακριβώς (στη σημερινή εποχή) καλείται να κάνει ο εκπαιδευτικός, κάτω από ποιες συνθήκες, και σε ποιο περιβάλλον.

Αντίθετα είμαι πολύ πρόθυμος να τους γνωστοποιήσω το πόσο σπάνιο είναι αυτό που εισπράττεις όταν συμμετέχεις στην επιτυχία των άλλων, όταν συμβάλλεις στην πιθανή αυριανή εμφάνιση της έννοιας του καλύτερου, όταν χαίρεσαι να μεταφέρεις τα όσα διάβασες, έμαθες, βίωσες, ή ανακάλυψες, όταν δεν φοβάσαι αυτή η γνώση να πάει παρά πέρα, όταν είσαι συνοδοιπόρος σε μια προσπάθεια για ένα καλό αποτέλεσμα, όταν μοιράζεσαι το άγχος της εξέτασης και συγχρόνως προσπαθείς να το απαλύνεις, όταν δεν είσαι ανόητος για να πιστεύεις ότι το ό,τι βρίσκεται έξω από τη δική σου εμβέλεια χαρακτηρίζεται σαν “εύκολο”.

Αυτά είναι κάποια από τα μοναδικά συναισθήματα που βιώνεις μέσα από την “τεμπελιά” του εκπαιδευτικού και τα οποία εύχομαι να μπορούσαν πολλοί "μη τεμπέληδες" να αναγνωρίσουν..!