«Νέα σελίδα» για το εξεταστικό σύστημα ανακοίνωσε στη Βουλή, στο πλαίσιο των προγραμματικών δηλώσεων, ο υπουργός Παιδείας Κυριάκος Πιερρακάκης,  επισημαίνοντας ότι το Υπουργείο Παιδείας επισημαίνοντας ότι  "ανοίγουμε το διάλογο για το Εθνικό Απολυτήριο για ένα κοινά αποδεκτό τρόπο πρόσβασης  στα ΑΕΙ , συμβατό τόσο με τις διεθνείς τάσεις  όσο  και με το κεκτημένο των Πανελλήνιων Εξετάσεων" .

Η νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας θεωρεί ότι αυτός είναι ο κατάλληλος καιρός για να προχωρήσει στην υλοποίηση ενός μέτρου που υπήρχε στο προεκλογικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας για την Παιδεία από το 2019.

Θυμίζουμε ότι το 2019 η Νίκη Κεραμέως  δήλωνε ότι σχεδιάζει ένα «Ενικό απολυτήριο στο οποίο θα συνυπολογίζονται με διαβαθμισμένη, αυξανόμενη βαρύτητα οι επιδόσεις του μαθητή και στις τρεις τάξεις του λυκείου» και ότι «το εθνικό απολυτήριο, σε ένα ποσοστό, θα συνυπολογίζεται κατά την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, με προϋπόθεση την προηγούμενη διασφάλιση ενός αντικειμενικού συστήματος βαθμολόγησης των μαθητών».

Να τι έγραφε το πρόγραμμα της ΝΔ την ίδια περίοδο (2019):

«Καθιερώνεται Εθνικό Απολυτήριο, το οποίο θα αποκτάται με την επιτυχή ολοκλήρωση του Λυκείου. Για τον προσδιορισμό του βαθμού του Εθνικού Απολυτηρίου θα συνυπολογίζονται οι βαθμοί και των 3 τάξεων του Λυκείου, με ειδικό συντελεστή ανά τάξη. Επίσης, καθιερώνονται οι γραπτές προαγωγικές εξετάσεις από τάξη σε τάξη για όλο το Λύκειο, με επιλογή των θεμάτων μέσα από την Τράπεζα Θεμάτων διαβαθμισμένης δυσκολίας».

Είναι φανερό ότι η κεντρική γραμμή πλεύσης του υπουργείου Παιδείας είναι η έμφαση στις εξεταστικές δοκιμασίες που αφενός οδηγεί σε ένα «ξεκαθάρισμα» του μαθητικού πληθυσμού και αφετέρου απλώνει την «σκιά της» στην ημερήσια διάταξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Ήδη με προσεκτικά βήματα εδώ και τρία χρόνια με την Τράπεζα Θεμάτων το Υπουργείο Παιδείας επιχειρεί να μοντάρει, μαντάρει και ευπρεπίσει τις στοχεύσεις του για τη σχολική εκπαίδευση, τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς.

Δεν χρειάζεται να καταναλώσουμε πολλή... στατιστική, για να αποδείξουμε ότι στόχος ήταν και είναι να στηθεί ένας ολοκληρωμένος και «θωρακισμένος μηχανισμός αναχαίτισης» όσων ετοιμάζονται στο μέλλον να χτυπήσουν, κατ΄ αρχάς,  τις πόρτες του Λυκείου κατά δεύτερον τις πόρτες των Πανεπιστημίων.

Μόλις εξαρτηθεί η εισαγωγή στα Πανεπιστήμια και από «τις διαβαθμισμένες, με αυξανόμενη βαρύτητα  επιδόσεις των μαθητών και στις τρεις τάξεις του λυκείου»  με προϋπόθεση «την διασφάλιση ενός αντικειμενικού συστήματος βαθμολόγησης των μαθητών» η Τράπεζα Θεμάτων θα δείξει το πραγματικό πρόσωπό της. Θα απογειώσει τη σχολική θνησιμότητα, δηλαδή την απόρριψη ή την ενσωμάτωση της αδυναμίας, την απόγνωση, την αναχαίτιση, το ψαλίδισμα των προσδοκιών, τον φόβο και την εγκατάλειψη.

Η «Ελεύθερη» γονεϊκή επιλογή σχολείου και vouchers

"Εργαζόμαστε για να κάνουμε πράξη  την ελεύθερη επιλογή σχολείου. Θέλουμε να υπάρχει η δυνατότητα της  της κινητικότητας αυτής θεσμικά , πάντα όμως με συγκεκριμένους κανόνες  και αρχές , μέσα από μια λογική του να κάνουμε  τα πράγματα πιο απλά όπου  μπορούμε".

Τη δήλωση αυτή έκανε σήμερα στη Βουλή, ο υπουργός Παιδείας Κυριάκος Πιερρακάκης  στο πλαίσιο των προγραμματικών δηλώσεων.

Η διακήρυξη ότι οι γονείς θα μπορούν να επιλέγουν ελεύθερα σχολείο, σε πρώτη ανάγνωση μπορεί να ακούγεται «ευχάριστη» στα αυτιά πολλών.

Σήμερα οι μαθητές εγγράφονται στο σχολείο της κατοικίας ή της εργασίας των γονέων τους. Η καθιέρωση της ελεύθερης γονεϊκής επιλογής με την παροχή ενός κουπονιού εκπαίδευσης (voucher) δίνει – πάντοτε θεωρητικά – τη δυνατότητα εγγραφής σε όποιο σχολείο θέλει ο γονέας.

Είναι όμως έτσι;

Προφανώς όχι! Η «Ελεύθερη» γονεϊκή επιλογή σχολείου σημαίνει στην πραγματικότητα ότι μεταρρυθμίζεται η πολιτική χρηματοδότησης. Αντί μιας χρηματοδότησης των σχολείων με ορίζοντα την ισότιμη και κοινωνικά δίκαιη αντιμετώπισή τους, οδηγούμαστε σε μια επιλογή ατομική, όπου, με όχημα το κουπόνι, ο κάθε γονέας θα επιλέγει τα «καλά», στα μάτια του, σχολεία. Τα κριτήρια μπορεί να είναι ποικίλα και σύνθετα. Το σίγουρο είναι ότι οδηγούμαστε σε ένα εκπαιδευτικό περιβάλλον, όπου τα σχολεία θα λειτουργούν αγοραία , οι γονείς ως πελάτες και το δημόσιο αγαθό της εκπαίδευσης θα γίνει προϊόν χρηματιστηριακής λογικής, όπου άλλα σχολεία θα κερδίζουν μαθητές και άλλα θα χάνουν.

Μπορεί θεωρητικά η «ανοικτή εγγραφή» να προτάσσει το δικαίωμα της ελευθερίας των γονιών να επιλέγουν την εκπαίδευση των παιδιών τους ελεύθερα και ανεμπόδιστα, όμως στη μεγάλη πλειονότητα των  περιπτώσεων αποδείχθηκε πως δεν είναι οι γονείς τελικά που διαλέγουν σχολεία αλλά τα σχολεία που διαλέγουν μαθητές και γονείς επιζητώντας ουσιαστικά το κουπόνι τους προκειμένου έτσι να διασφαλίζουν την χρηματοδότηση άρα και την επιβίωσή τους.

Οι συνέπειες για σχολεία, εκπαιδευτικούς και μαθητές είναι τραγικές. Η λειτουργία υπό όρους ελεύθερου ανταγωνισμού συχνά οδηγεί στη μετατροπή των εκπαιδευτικών μονάδων σε παρόχους εκπαιδευτικών υπηρεσιών ή υπηρεσιών επαγγελματικής κατάρτισης. Οι λιγότερο επιτυχημένοι – και άρα μη κερδοφόροι – πάροχοι εκπαιδευτικών υπηρεσιών οδηγούνται σε μειώσεις μισθών ή απολύσεις, ενώ και σε πολλές περιπτώσεις οι εκπαιδευτικές μονάδες παύουν να λειτουργούν.

Όπως σωστά επισημαίνει ο πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ Γιώργος Χριστόπουλος, η διακήρυξη αυτή για το σχολείο του μέλλοντος αποκαλύπτει ότι σχεδιάζεται η μεθόδευση της κατηγοριοποίησης των σχολείων με όχημα την αυτοαξιολόγηση και την εξωτερική αξιολόγηση.