Νόμος του κράτους έγινε πριν από λίγες ημέρες το νομοσχέδιο Πιερρακάκη για την ίδρυση μη κρατικών ΑΕΙ στη χώρα και, σύμφωνα τουλάχιστον με τις δημόσιες δηλώσεις του ιδίου και άλλων κυβερνητικών, μεγάλα πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής προετοιμάζονται για «απόβαση», ενόψει της έναρξης της ισχύος του νόμου από το ακαδημαϊκό έτος 2025.
Ωστόσο προχτές, 27 Μαρτίου, ο ομότιμος Καθηγητής του Α.Π.Θ. κ.Δημήτρης Κ. Μαυροσκούφης, εκφώνησε έναν λόγο κατά την τελετή κατά την οποία του επιδόθηκε τιμητικός τόμος από το Τμήμα Φιλοσοφίας – Παιδαγωγικής του Α.Π.Θ. με τον τίτλο «Παραχαράσσοντας το νόμισμα», ο οποίος θα έπρεπε να προβληματίσει σοβαρά όλους όσοι πιστεύουν ότι η έλευση των ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα προοιωνίζεται θετικές εξελίξεις στην Ελληνική Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
Ο πανεπιστημιακός παραθέτει ενδεικτικά παραδείγματα από τη λειτουργία των ιδιωτικών ΑΕΙ σε άλλα κράτη, αλλά και εκθέτει τις μεθοδεύσεις που έγιναν εντός της επικράτειας, ενέργειες που αποδεικνύουν ότι εξελίχθηκε στη χώρα μια επιχείρηση μετάλλαξης του Πανεπιστημίου, η οποία θα οδηγήσει σε αυτό που στο εξωτερικό αποκαλείται «Πανεπιστήμιο Ζόμπι»
Ακολουθεί ένα εκτενές απόσπασμα από την ομιλία του κ.Μαυροσκούφη, που αξίζει να διαβάσουν ιδίως εκείνοι που πιστεύουν στις αγαθές προθέσεις της τάχα αναβάθμισης των δημοσίων ΑΕΙ δια του ανταγωνισμού των ιδιωτικών, έστω και με την παράκαμψη του Συντάγματος.
Τα πανεπιστήμια Zombie
Όπως λέει ο Μανόλης Αναγνωστάκης (Τα ποιήματα, 1941-1971. Αθήνα: Νεφέλη, 2000, «Ο Στόχος»),
«Το θέμα είναι τ ώ ρ α τι λες
Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ
Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας
Το θέμα είναι τ ώ ρ α τι λες».
(...) Η αλήθεια είναι πως προβληματίστηκα αρκετά. Αποφάσισα τελικά, μολονότι έχω ασχοληθεί κατ’ επανάληψη με θέματα σχετικά με το Πανεπιστήμιο, να αφιερώσω και τη σημερινή ομιλία μου σ’ αυτό, γιατί τώρα αμφισβητείται ευθέως η αξία του ως δημόσιου αγαθού. Άλλωστε, σ’ αυτό και στους δασκάλους και τις δασκάλες μου χρωστώ πολλά. Τονίζω προκαταβολικά ότι δεν προτίθεμαι να επιδοθώ στη μέθοδο «παραχάραξης του νομίσματος», αλλά αντίθετα θα ασχοληθώ με τα έργα των κιβδηλοποιών. Για να πετύχω τον σκοπό μου θα αξιοποιήσω μεταξύ άλλων μύθους και αλληγορίες, γιατί, όπως έλεγε ο Hans Christian Andersen, «τα παραμύθια γράφονται για να κοιμούνται τα παιδιά, αλλά και για να ξυπνάνε οι ενήλικες».
Είναι πασίγνωστος ο μύθος του Αισώπου με τον ψεύτη βοσκό, που φώναζε για πλάκα ότι λύκος μπήκε στο κοπάδι, μέχρι που το κακό συνέβη πραγματικά, αλλά οι χωριανοί την κρίσιμη στιγμή δεν τον πίστεψαν. Μάλιστα, σε μια πολύ μεταγενέστερη αγγλική εκδοχή ο λύκος τρώει και τον ίδιο τον βοσκό (αυτό συμβαίνει στο Fables for Five Years Old (1830) του John Hookham Frere, στο Aesop & Hyssop (1912) του William Ellery Leonard και στο ποίημα του Louis Untermeyer το 1965).
Στην περίπτωση του Δημόσιου Πανεπιστημίου τα πράγματα συνέβησαν αντίστροφα. Ο βοσκός δεν ήταν ψεύτης. Οι χωριανοί αγνοούσαν τις εκκλήσεις, γιατί μες το κεφάλι τους άκουγαν άλλες φωνές, καθησυχαστικές ή κομματικές ή ιδιοτελείς. Εξάλλου ο λύκος, εκμεταλλευόμενος και την πτώση των τιμών μετά τις παρεμβάσεις του υπουργού Ανάπτυξης, δεν χρειάστηκε να κάνει καταδρομική επιχείρηση στο μαντρί. Το επισκεπτόταν με σχετική άνεση συχνά πυκνά, μια και οι περισσότεροι χωριανοί εφησύχαζαν ή ασχολούνταν με τις προσφορές.
Ο νόμος, λοιπόν, για τα δήθεν μη κερδοσκοπικά Πανεπιστήμια δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Δυστυχώς, την πάθαμε σαν τα καημένα τα ψαράκια στην αλληγορία του Μίλος Ματσόουρεκ, τα οποία, ενώ βρίσκονταν ήδη στην κοιλιά της φάλαινας στο πλαίσιο εκπαιδευτικής εκδρομής του Ψαροσχολείου, σκέφτονταν: «ίσως κι εμείς να καταλήξουμε εδώ μια μέρα όταν μεγαλώσουμε, αλλά αυτό είναι πολύ μακριά ακόμα, και στο μεταξύ έχουμε να μάθουμε ένα σωρό πράγματα» (Μίλος Ματσόουρεκ, Ζωολογία, μετ. Σ. Τσακνιάς. Αθήνα: Στιγμή, 1984, σσ. 35-37).
Η επίθεση κατά του Δημόσιου Πανεπιστημίου είναι διαρκής εδώ και χρόνια, όπως διαπιστώνεται από:
1) τη σωρεία νομοθετικών παρεμβάσεων, που αλλοίωναν το γράμμα και το πνεύμα του εμβληματικού νόμου 1268/1982 αντί να τον βελτιώνουν. Μέσα σε 43 χρόνια ψηφίστηκαν –εδώ δεν υπολογίζονται τα εκατοντάδες ΠΔ και οι ΥΑ– πάνω από 54 νομοθετήματα για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και μεμονωμένες διατάξεις για τη ρύθμιση ειδικών θεμάτων (Μ.Ο. 1,26/έτος), ακόμη και σε άσχετα νομοσχέδια (π.χ. Ν. 4264/2014 για τις Λαϊκές Αγορές, Ν. 4316/2014 για την ίδρυση Παρατηρητηρίου Άνοιας, την ενίσχυση του Μητρικού Θηλασμού και άλλα θέματα του Υπουργείου Υγείας), τα οποία έχουν μετατρέψει τη συνταγματική επιταγή για την ακαδημαϊκή ελευθερία, την αυτοτέλεια και το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων σε ανέκδοτο. Σημειώνω ότι ο Ν. 1268, που άλλαξε τη φυσιογνωμία, τη δομή και τη λειτουργία των Πανεπιστημίων, κυοφορούνταν για χρόνια, ήδη από την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία, και ήταν σαφώς επηρεασμένος από τον άνεμο του Μάη του ’68 και το ελληνικό Αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα·
2) τη συστηματική κατασυκοφάντηση του Πανεπιστημίου με τη διόγκωση υπαρκτών προβλημάτων παραβατικότητας, κακοδιοίκησης, κακοδιαχείρισης, κομματισμού, νεποτισμού κ.λπ. Το “blame game”, που τόσο πολύ χρησιμοποιήθηκε στις ΗΠΑ και αλλού για την αποσάθρωση της δημόσιας εκπαίδευσης, αξιοποιήθηκε και εδώ δεόντως·
3) την καταθλιπτική υποχρηματοδότηση, την απελπιστική υποστελέχωση, τους γραφειοκρατικούς λαβυρίνθους και τις παλινωδίες στο σύστημα εισαγωγής των νέων φοιτητών και των μετεγγραφών (Γενικές εξετάσεις, Πανελλήνιες – Πανελλαδικές, Ενιαίο Λύκειο, βάση του 10, Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής-ΕΒΕ κ.λπ.), που επιδείνωναν τα προβλήματα και προκαλούσαν αναταράξεις στη λειτουργία των Πανεπιστημίων·
4) τις συχνές αλλαγές στον τρόπο εκλογής των πανεπιστημιακών αρχών, στις διαδικασίες και τα κριτήρια εκλογής και εξέλιξης των μελών ΔΕΠ, την παρασάλευση των γνωστικών αντικειμένων, την κατάργηση της βαθμίδας του λέκτορα, τη δημιουργία διδασκόντων πολλών κατηγοριών και ταχυτήτων (με θητεία, μόνιμοι, πλήρους ή μερικής απασχόλησης, συμβασιούχοι, διδάσκοντες με το πρόγραμμα ακαδημαϊκής εμπειρίας κ.λπ.), υπόθεση που βέβαια έχει μακρά προϊστορία·
5) τη δημιουργία νέων Σχολών και Τμημάτων ΑΕΙ και ΤΕΙ χωρίς σοβαρή μελέτη και ουσιαστικό διάλογο –το 25% των νέων Τμημάτων δημιουργήθηκε από την εποχή του Αρσένη και μετά με ταχύτατες διαδικασίες–, τη μαζική ανωτατοποίηση των ΤΕΙ, που ξεκίνησε με την ατελέσφορη πρόθεση του Γ. Παπανδρέου το 1995 και εξελίχθηκε με τον Ευθυμίου το 2001 (Ν. 2916) για λόγους «δημοκρατικής τάξης», επιβεβαιώθηκε από τη Γιαννάκου το 2007 (Ν. 3549) και επαναβεβαιώθηκε από τον Σπηλιωτόπουλο το 2009 (Ν. 3794), τη ρευστοποίηση της δομής και της λειτουργίας του Πανεπιστημίου με τον νόμο της Διαμαντοπούλου το 2011 (Ν. 4009), το σχέδιο «Αθηνά» του Αρβανιτόπουλου την περίοδο 2012 – 2014 για την αναμόρφωση του Χάρτη της Ανώτατης Εκπαίδευσης (Ν. 4009/2011, Ν. 4076/2012 και 36 ΠΔ μεταξύ 2013-2014), τις επανειλημμένες απόπειρες για την κατάργηση του «αναχρονιστικού» άρθρου 16 του Συντάγματος, την εντέλει εξαφάνιση των ΑΤΕΙ, που ξεκίνησε το 2018 με την ίδρυση του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής από τη συγχώνευση του ΑΤΕΙ Αθήνας με το ΑΕΙ Πειραιά Τεχνολογικού Τομέα (Ν. 4521 ΠΑΔΑ) και ολοκληρώθηκε με τις λεγόμενες «συνέργειες» των ΑΤΕΙ με τα Πανεπιστήμια μεταξύ 2018 – 2019 (Ν. 4559/2018 Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Ιόνιο – Ν. 4589/2019 ΕΚΠΑ, Γεωπονικό, Θεσσαλίας – 4610/2019 ΔΙΠΑΕ, Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, Ελληνικό Μεσογειακό Πανεπιστήμιο, Πανεπιστήμιο Πατρών, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου), την έμμεση ανωτατοποίηση των κολεγίων και τα λοιπά νομοθετήματα της Κεραμέως (Ν. 4623/2019 κατάργηση ασύλου με νόμο-σκούπα, Ν. 4763/2020 κολέγια – Ν. 4777/2021 ΕΒΕ, ΟΠΠΙ, Πειθαρχικό Δίκαιο – Ν. 4957/2022 «Νέοι Ορίζοντες στα ΑΕΙ» κ.λπ.)·
6) την επίκληση, συνήθως παραπλανητική, συνθηκών, οδηγιών και συστάσεων προερχόμενων από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ακριβές περιεχόμενο των οποίων μάλλον λίγοι γνωρίζουν. Αμφιβάλλω, επίσης, κατά πόσο είναι γνωστές οι διεργασίες για την εκπαίδευση στο πλαίσιο διεθνών ή υπερεθνικών οργανισμών (λ.χ. OECD, WTO-GATS, WB, UNESCO, IMF, CoE).
Μηχανισμοί «δημιουργικής καταστροφής»
Οι μηχανισμοί «δημιουργικής καταστροφής» (creative destruction) του νεωτερικού μοντέλου του Πανεπιστημίου συνδυάστηκαν άριστα με την «τακτική του σαλαμιού» (salami tactics) και την κατάλληλη επεξεργασία της κοινής γνώμης, με την αγαστή συνεργασία των ΜΜΕ, του ΣΕΒ, του ΙΟΒΕ, του Ιδρύματος Μποδοσάκη, της Επιτροπής Πισσαρίδη κ.ά., ώστε το «αγοραίο» Πανεπιστήμιο να γίνει πραγματικότητα και στην Ελλάδα. Παράλληλα, επιχειρείται με ποικίλους μηχανισμούς η αναγκαστική στροφή πολλών νέων στην επαγγελματική κατάρτιση, ώστε να ξεμπερδεύουμε με την κοινωνική κινητικότητα, να διευρυνθούν οι ανισότητες και να γίνει επιτέλους πράξη η «φυσική επιλογή» με την επικράτηση των «αρίστων». Παιχνίδια με τις λέξεις: “brain drain, brain gain” και τα μυαλά στα κάγκελα. Με το Κράτος Πρόνοιας θα ασχολούμαστε τώρα;
Στην επιχείρηση μετάλλαξης του Πανεπιστημίου χρησιμοποιούνται πολλοί «πρόθυμοι» από τους εντός των τειχών, αλλά και διάφορες παροχές – ωφελήματα, π.χ. αύξηση των ευκαιριών μονιμοποίησης και εξέλιξης των επίκουρων καθηγητών, δυνατότητα επιχειρηματικής απασχόλησης μελών ΔΕΠ και επωφελών συνεργασιών με ιδιωτικές επιχειρήσεις, αύξηση του ορίου πρόσθετων αμοιβών, ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια ανέλιξης, ευκαιρίες απασχόλησης με αμοιβή στους συνταξιούχους κ.λπ. Χαρακτηριστικό –ή μάλλον αχαρακτήριστο– είναι και το γεγονός ότι οι Σύγκλητοι των περισσότερων Πανεπιστημίων, προφανώς με ευθύνη των πρυτανικών αρχών, τοποθετήθηκαν πάνω στο νομοσχέδιο λίγο πριν από την ψήφισή του, κυριολεκτικά στο παρά πέντε, λαμβάνοντας πολύ ήπιες αποφάσεις, σχεδόν πανομοιότυπες, με τις οποίες εξέφραζαν την ανησυχία τους για τα χρονίζοντα προβλήματα των Πανεπιστημίων, αλλά για την ταμπακιέρα των ιδιωτικών Πανεπιστημίων και την παραβίαση του Συντάγματος ή δεν έλεγαν τίποτε ή ψέλλιζαν ανώδυνες επιφυλάξεις. Τι κι αν ο Αναγνωστάκης υποστηρίζει πως είναι αναγκαία η καθαρότητα και η σαφήνεια στον λόγο (ό.π., «Η Απόφαση»);
«Είστε υπέρ ή κατά;
Έστω απαντήστε μ’ ένα ναι ή μ’ ένα όχι.
Το έχετε το πρόβλημα σκεφτεί
Πιστεύω ασφαλώς πως σας βασάνισε
Τα πάντα βασανίζουν στη ζωή […].
Κι αυτό σας βασάνισε ασφαλώς.
Μιλάτε υπεύθυνα λοιπόν. Έστω με ναι ή όχι.
Σ’ εσάς ανήκει η απόφαση […].
Μια λέξη μόνο. Εμπρός λοιπόν:
Είστε υπέρ ή κατά;».
Κι αν δεν αρέσει ο αριστερός Αναγνωστάκης, παραπέμπω στον Ευαγγελιστή Ματθαίο: «έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου· το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού εστιν» (Κατά Ματθαίον, ε΄ 37).
Έτσι, με τη «δημιουργική καταστροφή» φτάσαμε και στην παράκαμψη του άρθρου 16 του Συντάγματος μέσω της «δημιουργικής ανάγνωσης», που ανακάλυψαν προβεβλημένοι συνταγματολόγοι, θυμίζοντας τη μνημειώδη ρήση του Γκράουτσο Μαρξ: «Αυτές είναι οι αρχές μου, κι αν δεν σου αρέσουν… εντάξει, έχω κι άλλες». Να ελπίσουμε άραγε ότι οι μεγάλοι γκουρού θα προτείνουν «δημιουργική ανάγνωση» και του άρθρου 86 για τις ποινικές ευθύνες των πολιτικών προσώπων ή εκεί δεν χωρούν παιχνιδάκια;
Πώς θα είναι, λοιπόν, το Δημόσιο Πανεπιστήμιο από ’δω και πέρα;
Δεν είναι δύσκολη η απάντηση. Αρκεί να ανατρέξει κανείς στα όσα έχουν συμβεί και συμβαίνουν σε Πανεπιστήμια των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Αυστραλίας, των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, της Ασίας κ.λπ. Θα διαπιστώσει ότι:
1) μεταξύ των διδασκόντων πλειοψηφούν οι συμβασιούχοι,
2) οι διδάσκοντες προσπαθούν αγωνιωδώς να προσελκύσουν φοιτητές και πόρους, ενώ επιβαρύνονται με πρόσθετα καθήκοντα, ξεπερνώντας τα όρια της φυσικής αντοχής τους,
3) στο πλαίσιο του ανταγωνισμού κυριαρχεί το τρίπτυχο “metrics, papers, money” σε συνδυασμό με το δίπτυχο “publish or perish”, με αποτέλεσμα να έχει στηθεί μια κερδοφόρα βιομηχανία δημοσιεύσεων, να βλέπουν το φως άρθρα χαμηλής ποιότητας ή να παρουσιάζονται φαινόμενα καταδολίευσης και απάτης τόσο σχετικά με την επιστημονική εγκυρότητα των περιεχομένων όσο και με τα κόλπα για την αύξηση των ετεροαναφορών,
4) οι διδάσκοντες υφίστανται “bullying” τόσο από τη διοίκηση όσο και από τους φοιτητές – πελάτες, όντας υποχρεωμένοι να απαντούν στα ηλεκτρονικά μηνύματα εντός σαρανταοκταώρου, ακόμη κι αν βρίσκονται σε διακοπές ή είναι Πρωτοχρονιά, να αξιολογούν τις επιδόσεις των φοιτητών με μεγάλη συγκατάβαση (πρόσφατες έρευνες στις ΗΠΑ δείχνουν θεαματικό πληθωρισμό υψηλής βαθμολογίας, ακόμη και στο Yale) ή να καταπίνουν σκάνδαλα σχετικά με την εξαγορά θέσεων νέων σπουδαστών (στο Yale, το Stanford, το South Carolina κ.ά. – υπόθεση William Rick Singer – “Operation Varsity Blues” ή “Varsity Blues Scandal”, 2019),
5) υπό το πρίσμα της δεξιάς στρέβλωσης της πολιτικής ορθότητας πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτικοί στην επιλογή των λέξεων που χρησιμοποιούν, των περιεχομένων της διδασκαλίας τους και των εργασιών που αναθέτουν στους φοιτητές τους, ακόμη και της στάσης του σώματός τους ή των εκφράσεων του προσώπου τους,
6) μερικές φορές, αν η ιδεολογία τους δεν ταιριάζει με αυτήν της διοίκησης ή των ισχυρών χρηματοδοτών ή φοιτητικών ομάδων, ακόμη κι αν έχουν πολύ καλές αξιολογήσεις, δεν ανανεώνεται η σύμβασή τους, ή, αν είναι μόνιμοι, εξωθούνται σε παραίτηση,
7) κάποια Πανεπιστήμια έχουν φτάσει σε τέτοιο απίστευτο σημείο ακραίας ηλιθιότητας, ώστε στο όνομα της πολιτικής ορθότητας οβελίζουν από τα προγράμματα σπουδών έργα της κλασικής γραμματείας (π.χ. Όμηρος, Σαίξπηρ) ή θέματα επίμαχα και τραυματικά (π.χ. δουλεία, φυλετικές διακρίσεις, Εμφύλιος πόλεμος, ιμπεριαλισμός, αποικιοκρατία, μεταναστεύσεις, Βιετνάμ, σάτιρα, σπουδές φύλου),
8) με βάση τη λογική κόστους – οφέλους καταργούνται προγράμματα ή κλείνουν ολόκληρα τμήματα ανθρωπιστικών επιστημών κ.λπ.
Η λεγόμενη «κουλτούρα της ακύρωσης» (cancel culture) σε όλο της το μεγαλείο.
Όπως καταγγέλλουν ξένοι πανεπιστημιακοί, αρκετά ιδρύματα έχουν μετατραπεί σε “Zombie Universities”, εξαιτίας της αυταρχικής διοίκησης, που φτάνει κάποτε στο σημείο να κατασκοπεύει το διδακτικό προσωπικό και να διαβάζει την ηλεκτρονική αλληλογραφία του, των εξοντωτικών ακαδημαϊκών απαιτήσεων, των επιχειρηματικών κριτηρίων για τη χρηματοδότηση ερευνών, του άκρατου ανταγωνισμού και της επικράτησης του φόβου, με συνέπεια την υποχώρηση της σκέψης, της ακαδημαϊκής ελευθερίας και του κύρους των διδασκόντων. Στο νεοφιλελεύθερο Πανεπιστήμιο δεν είναι μόνον ο πελάτης που έχει δίκιο, είναι και το γεγονός ότι ο καθηγητής μετατρέπεται σε “dealer”. Έτσι, σε ορισμένα Πανεπιστήμια εισάγονται στο όνομα ενός διεπιστημονικού χυλού και για την ικανοποίηση της ζήτησης δήθεν καινοτόμα προγράμματα, π.χ. “Zombie Studies” (λ.χ. Columbia University, Michigan State University, University of California-Irvine), ενώ από την άλλη βασικοί τομείς των επιστημών μένουν εκτός έρευνας και διδασκαλίας εξαιτίας του λεγόμενου «θετικισμού της αγοράς», με συνέπεια να γίνεται λόγος για «αγνοημένη ή ανολοκλήρωτη επιστήμη» (undone science).
Φυσικά, να μην παραλείψουμε και τη σοβαρή πιθανότητα να συρρικνωθούν στο ορατό μέλλον τα Δημόσια Πανεπιστήμια –ήδη η ΕΒΕ αποδείχθηκε φονικό όπλο για αρκετά Τμήματα– ή να επιβληθούν δίδακτρα και στις προπτυχιακές σπουδές. Άλλωστε, οι Τράπεζες δείχνουν τον δρόμο, προβάλλοντας ήδη διαφημίσεις για φοιτητικά δάνεια.
Φαίνεται, λοιπόν, ότι το όνειρο κυβερνητικών στελεχών να τεθεί τέλος στη ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς στα Πανεπιστήμια στηρίζεται πλέον σε καλές ελπίδες, χωρίς να απαιτείται οπωσδήποτε το συστηματικό ξυλοφόρτωμα των διαφωνούντων, όπως εμμονικά πίστευε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος τη δεκαετία του 1960. Παρεμπιπτόντως να σημειώσω ότι τα περί ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς στα Ανώτατα Ιδρύματα, ιδίως από τη δεκαετία του 2000 και εξής, συνιστούν φενάκη, μια και σε συμβολικό τουλάχιστον επίπεδο η συντηρητική στροφή και σ’ αυτά είναι ολοφάνερη. Μάλιστα, η ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων εκτιμάται ότι θα συμβάλει στην περαιτέρω συντηρητικοποίηση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης μέσω του μηχανισμού του «ισομορφισμού» (isomorphism). Εξάλλου, σε πόσα Πανεπιστήμια εκλέχθηκαν ως τώρα πρυτανικές αρχές αριστερής απόχρωσης;
Άρα, μήπως ο κουρνιαχτός αποβλέπει στον εκφοβισμό και την υποταγή των καθηγητών, ιδίως των νεότερων, με την επιβολή του νεοφιλελεύθερου μακαρθισμού και στην εκρίζωση των «μη υγιώς σκεπτομένων ζιζανίων» μέσω της προληπτικής χρήσης αποτελεσματικών ζιζανιοκτόνων και της κατάλληλης επεξεργασίας του ακαδημαϊκού εδάφους με την αυστηροποίηση του πειθαρχικού δικαίου και τον διορισμό «μαρκεζίνηδων», με αυξημένες μάλιστα αρμοδιότητες, σε θέσεις κλειδιά;
Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι,
θα μπορούσα να πω πολλά ακόμη, αλλά θα σταματήσω εδώ, για να μην σας εξαντλήσω. Άλλωστε, ο αγώνας για την υπεράσπιση του Δημόσιου Πανεπιστημίου εκτιμώ ότι δεν έχει λήξει και υπό την έννοια αυτή –υγεία να έχουμε– ελπίζω ότι «θα σας ξανάβρω στους μπαξέδες».
ΠΗΓΗ:www.alfavita.gr