Η πολιτεία κατά καιρούς έβρισκε πολλούς ευφάνταστους τρόπους εξοικονόμησης πόρων και εκπαιδευτικού προσωπικού, πάντοτε εις βάρος φυσικά των μορφωτικών αναγκών των μαθητών και πάντα με αποτέλεσμα να υποβαθμίζει την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Αυτό που γίνεται φέτος όμως ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Τα κενά εξαφανίζονται κατά χιλιάδες παρόλο που οι ανάγκες παραμένουν σταθερές και το σχολείο που θα ανοίξει σε λίγες μέρες κινδυνεύει να είναι αγνώριστο σε σχέση με εκείνο που ήταν τον Ιούνιο. Ας φύγουμε όμως από τη σημερινή εκπαιδευτική πραγματικότητα και ας μιλήσουμε θεωρητικά. Πως θα μπορούσαν να εξαφανιστούν κάποια εκπαιδευτικά κενά σε κάποια χώρα αν το επιθυμούσε η τοπική ηγεσία; Πάμε να δούμε ένα υποθετικό σενάριο:
Βήμα 1ο: Χρειάζεται ένα εργαλείο, ένα όπλο, μια εγκύκλιος καλύτερα ας πούμε, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των απαιτήσεων εξοικονόμησης που ιδανικά εκδίδεται μέσα στο κατακαλόκαιρο. Πρέπει λοιπόν να γίνει ένα κολάζ από διάφορες νομοθεσίες από το οποίο όμως θα παράγονται αυθαίρετα και παραπλανητικά συμπεράσματα τα οποία θα αναγράφονται στην εγκύκλιο, αλλά φυσικά δεν υπάρχουν σε κανένα νόμο. Και φυσικά επειδή ούτε αυτό θα αρκεί, μπορεί μέσα στην εγκύκλιο να υπάρχει παράθεση νόμων με αλλαγμένες ακόμα και τις ίδιες τις διατυπώσεις των νόμων. Μα αυτό είναι παράνομο θα πει κάποιος αθεράπευτα ρομαντικός. Λεπτομέρειες για τους πιο πονηρεμένους όμως, εξάλλου η πρώτη φορά θα ‘ναι ή μήπως θα προσβάλει κανένας δικαστικά την εγκύκλιο μας; Άσε που και να την προσβάλει ίσως μέχρι τότε θα έχει ήδη προλάβει να δημιουργήσει τετελεσμένα και να παράξει αποτελέσματα πετσοκόμματος τμημάτων. Έτσι λοιπόν έχει κανείς το όπλο για να καταργήσει πάνω από 1000 τμήματα πανελλαδικά. Τι κι αν η νομοθεσία καθέτως και οριζοντίως απαγορεύει τμήματα με 2 διαγνώσεις ειδικών εκπ/κων αναγκών να είναι 25 μαθητών, τι κι αν ξεκάθαρα απαγορεύεται να έχεις 27 παιδιά στην τάξη…Τώρα έχεις τη χρυσή εγκύκλιο που τα επιτρέπει όλα.
Βήμα 2ο: Πρέπει να δοθεί βάρος στην επιβολή, την εφαρμογή στην πράξη της εγκυκλίου αυτής, γιατί ξέρετε υπάρχουν ακόμα πολλοί περίεργοι σε διευθύνσεις σχολείων, ή σε διευθύνσεις εκπαίδευσης κτλ που θα θέλουν να εφαρμόσουν την νομιμότητα και όχι την τόσο ωραία εγκύκλιο του βήματος 1. Έτσι πρέπει να επιστρατευτούν οι πιέσεις, οι προφορικές εντολές εν μέσω Αυγούστου, τα mail με αγριάδες. Για παράδειγμα πρέπει να κληθούν προφορικά οι διευθυντές σχολείων μία ωραία πρωία να μπουν στο myschool και να κόψουν μερικά τμήματα με την δικαιολογία ότι κοκκινίζουν στο σύστημα. Αν αρνηθούν λέγοντας ότι είναι παράνομο, πρέπει να απειληθούν ότι θα έχουν κυρώσεις, ότι θα κληθούν σε απολογία κτλ. Μα θα κληθούν σε απολογία επειδή δεν εκτέλεσαν παράνομες προφορικές εντολές θα απορήσουν οι πιο ρομαντικοί; Λεπτομέρειες θα πουν οι πιο πονηρεμένοι, οι απειλές δε χρειάζεται να είναι και πάντα βάσιμες. Σίγουρα πάντως για το βήμα 2 χρειάζεται ένας μηχανισμός επιβολής.
Βήμα 3ο: Σωστή εξοικονόμηση χωρίς να κατακρεουργηθούν τα κενά παράλληλης στήριξης δε γίνεται. Βέβαια δεν βγήκε ακόμη ο νόμος που θα τα πετσοκόβει και θα λέει ας πούμε ότι ένας εκπαιδευτικός θα αναλαμβάνει όλα τα παιδιά με διαγνώσεις που μπορεί να υπάρχουν στα τμήματα της κάθε τάξης. Λεπτομέρειες και πάλι όμως. Ποιος εμποδίζει τη διοίκηση να ενεργεί στην πράξη σαν να υπήρχε ήδη τέτοιος νόμος; Επομένως πρέπει να γίνονται δεκτά από τις διευθύνσεις εκπαίδευσης μόνο κενά με κόφτη, με εντολή να υπολογίζεται ένα κενό ανά 2, 3, 4 μαθητές, όσους υπάρχουν σε μία τάξη με διάγνωση κι ας πρέπει να υπολογίζεται ένας εκπαιδευτικός ανά μαθητή με διάγνωση. Μετά ιδανικά μπορεί να βγει και μια απόφαση που θα λέει ότι εγκρίθηκαν όλα τα αιτήματα των διευθύνσεων(ναι αυτά που ήδη έχουν περικοπεί) για να αναδειχθεί και το έργο της ηγεσίας.
Βήμα 4ο: Και πάλι μετά από όλα αυτά, μπορεί πάλι να μην καλυφθούν όλα τα εναπομείναντα τυχερά κενά. Μπορεί να καλύπτονται τρύπες με υπερωρίες, με κανιβαλισμό γειτονικών σχολείων π.χ. να φεύγει το 2ο Τ.Ε. από ένα σχολείο και να πηγαίνει εκεί που δεν υπάρχει κανένα, με το να κάνει μια ειδικότητα τα μαθήματα της άλλης ή ακόμα να στερούνται μαθητές την εκπαιδευτική υποστήριξη που τόσο έχουν ανάγκη. Γενικά υπάρχουν τρόποι και σε αυτό το επίπεδο.
Τονίζεται ότι το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας, ή καλύτερα μυθιστόρημα αχαλίνωτης πραγματικότητας. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.
Πηγή: selidodeiktis.edu.gr