Η ανεργία είναι γένους θηλυκού. Το ίδιο και η απόγνωση. Τα τελευταία στοιχεία για την ανεργία στη χώρα μας επιβεβαιώνουν αυτό που όλοι γνωρίζουμε: Οτι, σε αντίθεση με τη γενική τάση στην Ευρώπη, όπου τα περισσότερα Θύματα είναι άνδρες, στη χώρα μας οι νέες συνθήκες στην αγορά εργασίας έχουν ακόμη μεγαλύτερες από παλαιότερα και σίγουρα πιο οξείες επιπτώσεις στις γυναίκες, οι οποίες καταλαμβάνουν το 58,28% του συνόλου των εγγεγραμμένων ανέργων, έναντι 41,72% των ανδρών. Αυτή είναι n εικόνα σε νούμερα και ποσοστά και αποτελεί μέρος μόνο του συνολικού κάδρου της γυναικείας ανεργίας.

Οχι μόνο γιατί εξαιρεί ως εργαζόμενες τις υποαπασχολούμενες και τις εκ περιτροπής ή ευκαιριακά εργαζόμενες, αλλά και διότι παραγνωρίζει σημαντικός πτυχές του όλου προβλήματος. Η περαιτέρω αύξηση της γυναικείας ανεργίας ήταν αναμενόμενη και ως εκ τού του μετρήσιμη από τη στιγμή που βασικοί κλάδοι της οικονομίας στους οποίους παραδοσιακά απασχολούνταν μεγάλος αριθμός γυναικών (ένδυση, παροχή γραμματειακών και διοικητικών υπηρεσιών κ.ά.) συρρικνώνονται δραματικά. Το ίδιο και στον δημόσιο τομέα, στον οποίο οι γυναίκες υπερτερούσαν αριθμητικά των ανδρών. Εκεί το πρόβλημα εί ναι διπλό, αφού πέραν των θέσεων εργασίας που χάνονται θα περιοριστούν δρα ματικά και οι νέες.

 Αυτό που δεν έχει αναδειχθεί με την ένταση που αντιστοιχεί στο μέγεθος του προβλήματος είναι ότι, σε αντίθεση με τους άνδρες, από τη λαίλαπα της ανεργίας δεν πλήττονται κυρίως οι νέες γυναίκες, αλλά αυτές που βρίσκονται στις παραγωγικές ηλικίες 30 45 ετών. Σύμφωνα μάλιστα με έρευνα του Πανεπιστημίου του Πειραιά για τα χαρακτηριστικά της ανεργίας στον συγκεκριμένο δήμο, οι άνεργοι μεταξύ των οικονομικά ενεργών μελών των νοικοκυριών στην περιοχή ανέρχονται στο 15% με αυξητικό τάση, από το οποίο το ποσοστό των άνεργων ανδρών ήταν 8,3%, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στις γυναίκες έφθανε τσ 24,1%, δηλαδή τριπλάσιο!

Επιπλέον, οι γυναίκες αμείβονται περίπου με το 78% των αμοιβών των ανδρών, ενώ σύμφωνα με έρευνα της Eurostat όσο μεγαλύτερες είναι οι γυναίκες τόσο περισσότερο αυξάνεται η ανισότητα σε βάρος τους, με αποκορύφωμα τις γυναίκες μεταξύ 50 και 60 ετών που αμείβονται με μόλις το 61% του ανδρικού μισθού, για το ίδιο επαγγελματικό πόστο. Η τάση αυτή επιβεβαιώνεται και όταν η σύγκριση αφορά τους μισθούς με βάση το μορφωτικό επίπεδο, όπου παρατηρείται ότι η μεγαλύτερη μισθολογική ανισότητα (30,3%) παρουσιάζεται σε θέσεις με υψηλό μορφωτικό επίπεδο. Η καταγραφή του πρόβληματος για την ακρίβεια μια ακόμη από τις πολλές που έχουν γίνει έχει, αν έχει, μόνο παρηγορητικό χαρακτήρα. 

Το πρόβλημα της έλλειψης εργασίας διογκώνεται σταθερά και σταδιακά μεταμορφώνεται σε λερναία ύδρα, αφού σύμφωνα με τα μέχρι σήμερα διεθνή στατιστικά στοιχεία κάθε αύξηση της ανεργίας κατά 3% συνοδεύεται όχι μόνο από αύξηση της φτώχειας και από καταστροφή του κοινωνικού ιστού μιας χώρας, αλλά και από δραματικές επιπτώσεις στη σωματική και ψυχική υγεία. Εγκλωβισμένο στο σπιράλ της ύφεσης, το κράτος δείχνει, επί του παρόντος τουλάχιστον, πλήρως αδύναμο να αναχαιτίσει το φαινόμενο. Ειδικά, δε, σε ό,τι αφορά τη γυναικεία ανεργία, είναι και απολύτως ανίκανο να προσφέρει ένα στοιχειώδες, έστω, δίχτυ ασφαλείας μέσα από άλλου τύπου παροχές υποστηρικτικές στη γυναίκα, τη μητέρα, την εργαζόμενη, την υποαπασχολούμενη, την άνεργη, τη νοικοκυρά, ειδικότερα δε των χαμηλών και μεσαίων εισοδηματικών στρωμάτων. Τουλάχιστον, ας αναπτύξουμε μεγαλύτερη κοινωνικό αλληλεγγύη από ό,τι στο παρελθόν, γιατί mo επικίνδυνη και από την οικονομική ανέχεια, πιστεύω, είναι η κατάρρευση των κοινωνικών δομών μιας χώρας.