Όχι, δεν μπήκατε σε κανένα ξενόγλωσσο σάιτ. Απλά θα πρέπει σιγά σιγά οι μαθητές των ελληνικών σχολείων, να προσαρμόζονται στην "εισαγόμενη" αμερικάνικη νοοτροπία. Αυτή που θέλουν οι "αμερικανοθρεμένοι" κυβερνώντες μας, να επιβάλλουν.

Όλα καλά και η εξέλιξη και η γνώση της τεχνολογίας και οι ξένες γλώσσες. Μόνο που για να κάνεις τις όποιες μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα της "ρεμούλας", του ρουσφετιού, της πελατειακής σχέσης, δεν μπορείς να τις κάνεις από τη μια μέρα στην άλλη.

Θέλει και χρόνο και... τρόπο.

Είναι σαν να πάρεις έναν παππού από ένα ορεινό χωριό που καβαλάει μια ζωή ένα γαϊδούρι και να τον βάλεις να τρέξει με άλογο κούρσας στον ιππόδρομο!

Έτσι και με την παιδεία και τις συγχωνεύσεις των σχολείων.

Ο τρόπος με τον οποίο καταργούνται σχολικές μονάδες και μαθητές που μπορεί να είναι και υπεράριθμοι, συγκεντρώνονται σε κάποιες άλλες, είναι λίγο... άκομψος.

Είναι τέτοια η υποδομή και η μορφολογία της χώρας μας, που αν μη τι άλλο θα έπρεπε να εξεταστεί κατά περίπτωση κάθε αλλαγή και όχι με μηδενιστική και κυρίως λογιστική πολιτική.

Υπάρχουν νησιά που όντως έχουν έναν και δύο μαθητές. Χωριά που τα παιδιά μέσα στον χειμώνα, ανεβαίνουν στις καρότσες των αγροτικών αυτοκινήτων και διανύουν χιλιόμετρα για να μάθουν γράμματα.

Σε κάποιες περιπτώσεις τα ίδια παιδιά, θα κάνουν περισσότερα χιλιόμετρα τώρα με τις συνενώσεις.

Μα το σχολειό, είναι η βάση του ανθρώπου. Κοινωνικοποιείται μέσα σε αυτό και διαμορφώνει χαρακτήρα.

Το δημοτικό και το γυμνάσιο στην Ελλάδα, δεν μπορεί να γίνει από τη μια στιγμή στην άλλη, high school.

Ούτε καταργώντας τα θρησκευτικά ή παραποιώντας το μάθημα της ιστορίας, εξευρωπαϊζόμαστε.

Είναι κάποια πράγματα στη χώρα μας, που όπως και να το κάνουμε έχουν παράδοση.
Πώς είναι τα ρουσφέτια που κάνουν οι πολιτικοί;

Η σχέση του μικρού μαθητή κυρίως με τον δάσκαλο ή τη δασκάλα του, θα τον συνοδεύει μια ζωή.

Όταν στη συγχώνευση ο δάσκαλος ή η δασκάλα, έχει σε μια αίθουσα 50 παιδιά, με πόσα από αυτά να προλάβει μέσα σε μια χρονιά και με τις χαμένες ώρες από τις απεργίες, να δημιουργήσει σχέσεις;

Γιατί την μισή μέρα το παιδί την σπαταλά στο σχολείο. Κι αν κάτι το προβληματίζει γυρίζοντας σπίτι, ο γονιός θα απευθυνθεί πρωτίστως στον δάσκαλο-ψυχολόγο για να μάθει τι συμβαίνει.

Αν ο δάσκαλος δεν γνωρίζει το παιδί, τι συμβουλή να δώσει;

Κι έπειτα, η εκπαίδευση των καθηγητών. Πόσα σεμινάρια έχουν γίνει ή σε πόσα έχουν πάει οι καθηγητές για να ενημερωθούν για τις νέες τεχνολογίες;

Τα παιδιά αναγκαστικά λόγω της εποχής, μεγαλώνουν με το ίντερνετ. Κι όμως οι πιο πολλοί καθηγητές έχουν μαύρα μεσάνυχτα. Είτε γιατί δεν θέλουν να παιδέψουν το μυαλό τους, είτε γιατί πλησιάζουν στη σύνταξη και δεν έχει κανένα νόημα.

Η παιδεία, όπως άλλωστε και η υγεία δεν χωράνε σε κανένα μνημόνιο.

Η λογιστική προσέγγιση στο θέμα αυτό, κόβω το σχολείο γιατί μου κοστίζει, θέλει αν μη τι άλλο, πολλή σκέψη πριν την οριστική απόφαση.

Γιατί απλά υπάρχουν κάποια επαγγέλματα στον κόσμο, που εξακολουθούν να είναι λειτουργήματα. Και κάποιοι ήρωες δάσκαλοι, που δίνουν αγώνα σε συνθήκες "πολέμου" για να μεταφέρουν την γνώση στα παιδιά.

Μήπως πριν γίνουμε Αμερική στην παιδεία, να προσπαθήσουμε να γίνουμε λίγο... Ευρώπη στη νοοτροπία;