Το επάγγελμα του υδραυλικού είναι αυτό που βοηθάει σήμερα δεκάδες νέους να εξασφαλίσουν το μεροκάματο: φοιτούν τα βράδια σε επαγγελματικές σχολές και την ημέρα εργάζονται ως υδραυλικοί.

 Ο 22χρονος Σωτ. Σκλαβούνος δουλεύει το πρωί και το βράδυ φοιτεί στη σχολή υδραυλικών Σήμερα βρίσκουμε υδραυλικούς και μάλιστα βραβευμένους από το Ελληνικό Ινστιτούτο Ανάπτυξης Χαλκού. Είναι οι νέοι που έμαθαν ν' αντιμετωπίζουν με πρακτική σκέψη την επιβίωση αναλαμβάνοντας ευθύνες από πολύ νωρίς, σχεδόν από την εφηβεία τους: «Δεν πεινάσαμε, αλλά δουλέψαμε πολύ, συγκριτικά με τα άλλα παιδιά της ηλικίας μας», σχολιάζουν.

Οι νέοι υδραυλικοί εκπαιδεύονται στις νέες τεχνολογίες. Οι δάσκαλοί τους μιλούν για αλλαγή νοοτροπίας: «Για πρώτη φορά αλλάζει η κουλτούρα των εργαζομένων στην οικοδομή».

Ο καθηγητής Γ. Θεοδοσίου διδάσκει στη νεοσύσταση επαγγελματική σχολή (ΕΠΑΣ) στην οποία 65 μαθητές παρακολουθούν μαθήματα φυσικού αερίου και υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, τεχνίτες. Εξηγεί ότι οι νέοι επαγγελματίες του κλάδου προέρχονται από οικογένειες χαμηλών εισοδημάτων, ανήκουν στην εργατική τάξη: «Εκφράζουν την αγωνία να βρουν μόνιμη απασχόληση, με ένσημα. Αναγκαία προϋπόθεση για την άδεια άσκησης του επαγγέλματος είναι, αφού πάρουν το πτυχίο, να εξασφαλίσουν δουλειά με ένσημα δύο ετών. Δυστυχώς τους παίρνουν ως βοηθούς, με χαμηλή αμοιβή, χωρίς ένσημα. Ζουν σε κατάσταση ομηρίας».

Ελλειψη υποδομής

Ο Νίκος Βεργόπουλος, διευθυντής του Ελληνικού Ινστιτούτου Ανάπτυξης Χαλκού, λέει: «Προσπαθούμε να καλύψουμε την έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής που τους χρειάζεται για ν' αποκτήσουν εξειδικευμένες γνώσεις στα θερμοϋδραυλικά δίκτυα. Τους δίνουμε τον χαλκό, τους διδάσκουμε πώς θα γίνουν σωστοί επαγγελματίες». «Πρόκειται για υπεύθυνα παιδιά -προσθέτει- που δεν ακουμπούν σε πλάτες άλλων. Αντιθέτως, στηρίζονται από πολύ νωρίς στα πόδια τους».

«Η μειοψηφία των υδραυλικών είναι καλοί επαγγελματίες. Κρίνονται από την τσαπατσουλιά μέχρι τις λανθασμένες λεπτομέρειες», λέει ο δάσκαλός τους στο Ινστιτούτο Χαλκού, Γεράσιμος Ζεπάτος.

Σε διαγωνισμό που διοργάνωσε πρόσφατα το Ινστιτούτο Χαλκού συμμετείχαν μαθητές από είκοσι ΕΠΑΣ. Οι μαθητές ήρθαν σ' επαφή με την παραγωγή, εκτελώντας σχέδια πραγματικής οικοδομής. Τα βραβεία ήταν εργαλεία για τη δουλειά τους και ηλεκτρονικοί υπολογιστές.

Μας μίλησαν οι τρεις βραβευμένοι:

«Σίγουρη δουλειά»

«Ο πατέρας μου είναι υδραυλικός, μένουμε στο Μπραχάμι. Εχω σίγουρη δουλειά που είναι και δημιουργική», λέει ο 24χρονος Μιχάλης Ροδιάς. «Τα τελευταία χρόνια -τονίζει- έπεσαν οι τιμές, ανέβηκαν τα υλικά και ο ΦΠΑ. Βγάζω 40 ευρώ μεροκάματο. Διώξαμε τους βοηθούς και δουλεύω με τον πατέρα και τα δύο αδέλφια μου».

Εκφράζει την αγωνία του για το μέλλον: «Η αγορά ζητάει φτηνή και όχι ποιοτική δουλειά. Ο πελάτης επιλέγει τη φτηνότερη προσφορά. Προτιμάει τον συνταξιούχο ή τον μετανάστη κι ας μην κόβουν αυτοί αποδείξεις. Προτείνω στον πελάτη την καλύτερη δυνατή λύση, αλλά φοβούνται να επενδύσουν. Αγοράζουν τα φτηνότερα υλικά εισαγωγής». Προσθέτει ότι «υπάρχουν αρκετοί νέοι άνθρωποι που επιλέγουν το επάγγελμα και φοιτούν σε τεχνικές σχολές. Μπορούμε ν' απασχοληθούμε σε πολλούς τομείς, όπως οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Οι δυσκολίες της δουλειάς και οι προκλήσεις πολλές, η τεχνογνωσία συμβάλλει στην επίλυση των προβλημάτων. Δεν αναγνωρίζουν όμως τα επαγγελματικά μας δικαιώματα».

Ο 22χρονος Σωτήρης Σκλαβούνος γεννήθηκε στα Μέγαρα: «Ο πατέρας μου είναι εργολάβος οικοδομών. Τα καλοκαίρια δούλευα μπογιατζής ή στο ξυλουργείο του θείου. Ξεκίνησα να δουλεύω υδραυλικός φοιτώντας παράλληλα για τέσσερα χρόνια στη σχολή. Δουλειά το πρωί, σχολή το βράδυ. Αλλά μου αρέσει».

«Από 16 χρόνων δουλεύω στην οικοδομή. Ο θείος μου είναι υδραυλικός, με έπαιρνε για δουλειά τα καλοκαίρια. Οταν πήρα το πρώτο μεροκάματο άρχισε να μου αρέσει. Κι όταν ανακάλυψα ότι βρήκα σταθερό μεροκάματο συνέχισα να δουλεύω. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο δουλεύω μόνος μου», λέει ο 26χρονος Μιχάλης Μπότσης, που ήρθε από τη Μακρακώμη Λαμίας για να φοιτήσει υδραυλικός και παράλληλα να δουλέψει στην Αθήνα.

Μιλάει για «σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση, λέγοντας πως «δεν ζήλεψα ποτέ αυτούς που επέλεξαν να γίνουν γιατροί ή δικηγόροι. Και δεν το μετάνιωσα. Βγάζω μικρό μεροκάματο, αλλά έχω πάντοτε δουλειά. Ηδη, με καλούν σε ολόκληρη την Αθήνα για ν' ανακαινίσω κατοικίες και καταστήματα. Τώρα που κατέρρευσε η οικοδομή απασχολούμαι σε επισκευές». *