Με χιλιάδες κενά σε εκπαιδευτικούς, με βιβλία που η αποστολή τους θα καθυστερήσει, με συγχωνεύσεις σχολείων που δεν επιτρέπονται από παιδαγωγική σκοπιά, θα ανοίξουν (τρόπος του λέγειν...) τα σχολεία σε τρεις εβδομάδες. Μόνον φέτος θα συνταξιοδοτηθούν 6.000 εκπαιδευτικοί και θα διοριστούν μόλις 600! Το υπουργείο Παιδείας προσδοκά να καλύψει τα κενά με τις συγχωνεύσεις και την αξιοποίηση αποσπασμένων εκπαιδευτικών που σήμερα είναι εκτός αιθούσης. Παρ' όλα αυτά δεν μπορεί να αποκρύψει τον φόβο του ότι “φέτος θα είναι η δυσκολότερη μεταπολεμική χρονιά για τα σχολεία”...

Κι ενώ οι εκπαιδευτικοί μειώνονται, αυξάνεται ο αριθμός των μαθητών, καθώς και ολοένα και περισσότεροι μετακινούνται (ή δεν γράφονται) από τα ιδιωτικά στα δημόσια σχολεία, εξαιτίας της οικονομικής δυσπραγίας των οικογενειών.

Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές προβληματίζονται για κινητοποιήσεις αμέσως μετά τον αγιασμό. Οι απεργίες στα σχολεία έχουν επιπτώσεις στην οικογένεια και, κυρίως, στα παιδιά. Αυτή τη φορά, όμως, δεν θα πρόκειται για αποσπασματικές κινητοποιήσεις που αφορούν κλαδικά αιτήματα. Πρόκειται για αγώνα επιβίωσης του δημόσιου σχολείου, δηλαδή για την υπεράσπιση της ικανότητας της κοινωνίας να αναπαράγεται με όρους στοιχειώδους δημοκρατικής ισοτιμίας και συνοχής. Γι' αυτό οι κινητοποιήσεις πρέπει να είναι πολύμορφες, ευέλικτες και συμβατές προς τη νέα πραγματικότητα. Η ενεργοποίηση των γονέων, η αποφασιστική παρέμβαση και στήριξη στην καθημερινή λειτουργία του σχολείου, η συμπαράταξή τους με τους εκπαιδευτικούς, φέτος και στα χρόνια που έρχονται, θα αποδειχθεί κρίσιμη παράμετρος για τη μόρφωση των παιδιών, αλλά και για την κοινωνική αναγνώριση και (επανα-) καταξίωση των εκπαιδευτικών. Σε συνθήκες κρίσης όλα επαναδιατυπώνονται και επαναξιολογούνται. Η εκτεταμένη, αρκετές φορές αθέμιτη παραπαιδεία θα υποχωρήσει. Το ζήτημα είναι αν τα σημαντικά κενά εκπαίδευσης, που χρόνια τώρα καλύπτονται με την εξωσχολική αδρά πληρωνόμενη βοήθεια, θα καλυφθούν από μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης, συμμετοχικής προσφοράς και δράσης.