Toυ Aγγελου Σταγκου

Από τη στιγμή που έγιναν γνωστές οι προθέσεις της υπουργού Παιδείας Αννας Διαμαντοπούλου για τις αλλαγές στον τρόπο διοίκησης και λειτουργίας των ΑΕΙ και των ΤΕΙ, ήταν σαφές ότι όσοι ένιωθαν βολεμένοι με την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατούσε και έβλεπαν να θίγονται τα όποια συμφέροντά τους θα αντιδρούσαν. Και αυτοί ήταν πρυτάνεις, συγκλητικοί, καθηγητές και άλλοι από το διδακτικό προσωπικό, κόμματα, κομματικοί νεολαίοι και εξωκοινοβουλευτικά γκρουπούσκουλα που άνθησαν με τη βοήθεια και εξ αιτίας του συστήματος. Οχι όλοι (όχι, δηλαδή, «οι καθηγητές», «οι συγκλητικοί» που θα παρέπεμπε στο σύνολο των καθηγητών, των συγκλητικών κ. λπ.), αλλά αρκετοί, ώστε να είναι βέβαιο ότι η νέα ακαδημαϊκή χρονιά θα ξεκινούσε με αναταραχή στους πανεπιστημιακούς χώρους και έξω από αυτούς.

Είναι γνωστή η αρχική αντίδραση των πρυτάνεων. Κατήγγειλαν το νομοσχέδιο, επικαλέστηκαν τα γνωστά επιχειρήματα περί ξεπουλήματος των πανεπιστημίων στα ιδιωτικά συμφέροντα, χαρακτήρισαν «πραξικόπημα» την ψήφιση από τη Βουλή ενός τέτοιου νομοσχεδίου, μερικοί από αυτούς και κυρίως όσοι πρόταξαν δημόσια τα στήθη τους επιχειρηματολόγησαν τόσο ασυνάρτητα, που εκτέθηκαν και όταν διαπίστωσαν ότι η μεν πολιτική ηγεσία παρέμενε σταθερή στις θέσεις της, την δε κοινωνία δεν την έπειθαν, άλλαξαν τακτική.

Ζήτησαν να μην κατατεθεί το νομοσχέδιο στη Βουλή ώς τον Σεπτέμβριο, προβάλλοντας ως πρόσχημα την (περαιτέρω) δημόσια συζήτηση που δήθεν έπρεπε να προηγηθεί, αλλά στην πραγματικότητα για να κερδίσουν χρόνο, να επιστρέψουν από τις διακοπές οι σύμμαχοί τους φοιτητές που μαζί τους λυμαίνονται τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και να προχωρήσουν στις παραδοσιακές κινητοποιήσεις. Τις καταλήψεις, τις καταστροφές και τις λεηλασίες, τις απειλές και τους τραμπουκισμούς εις βάρος όσων θέλουν πανεπιστήμια που να λειτουργούν ουσιαστικά.

Εκείνο που δεν περίμεναν, βέβαια, οι πρυτάνεις και όσοι επιμένουν στην αλλοτρίωση των ΑΕΙ και των ΤΕΙ ήταν ότι το νομοσχέδιο έγινε νόμος με την ψήφο 260 εκ των τριακοσίων βουλευτών, δηλαδή των εννέα δεκάτων σχεδόν της Βουλής, που αποτελούν και την κοινοβουλευτική δύναμη του συνόλου των αστικών κομμάτων. Που σημαίνει ότι όλοι αυτοί που κλείνουν τώρα τα πανεπιστήμια και για άλλη μία φορά τους δρόμους στην Αθήνα και τις άλλες πόλεις δρουν αντίθετα προς τη βούληση της κοινωνίας και της Βουλής και βέβαια, γράφοντας για άλλη μία φορά στα παλιά τους τα παπούτσια τους νόμους της πολιτείας.

Κάποιοι πρυτάνεις, που η βάσκανη μοίρα τους ανέθεσε να μεταφέρουν τη γνώση στις νεότερες γενεές, αντί να τους κάνει καπετάνιους στο αντάρτικο, όπως ήταν προφανώς το όνειρό τους, απειλούν με προσφυγή στο ΣτΕ κατά του νόμου. Καμία αντίρρηση. Μέχρις ότου όμως το ΣτΕ αποφανθεί, είναι υποχρεωμένοι να υπακούουν στους νόμους και τις γραφές της συντεταγμένης πολιτείας, από την οποία, μάλιστα, ψωμίζονται ή χάρις στην οποία μερικοί από αυτούς βγάζουν το παντεσπάνι τους. Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς από πού αντλούν το δικαίωμα να παίζουν με το μέλλον των χιλιάδων παιδιών που πηγαίνουν στα πανεπιστήμια για να σπουδάσουν ή με τις τσέπες των γονιών που επιβαρύνονται αβάσταχτα κατά τη διάρκεια των σπουδών.

Δεν έχει νόημα η επίκληση της πραγματικότητας γύρω από τη σημερινή κατάσταση των ελληνικών ΑΕΙ και ΤΕΙ. Δεν υπάρχει άνθρωπος με στοιχειώδη λογική, με εμπειρία από τη λειτουργία των δικών μας ΑΕΙ και με θητεία ως φοιτητής ή ως καθηγητής σε κάποιο ξένο πανεπιστήμιο που να μη γνωρίζει την αλήθεια. Οτι τα δικά μας πανεπιστήμια έχουν προ πολλού χάσει επαφή με τον σκοπό για τον οποίον ιδρύθηκαν.

Αλλά και πέρα από όλα αυτά, πώς οι πρυτάνεις και οι συγκλητικοί τολμούν να αδιαφορούν για τους φοιτητές που θέλουν να ολοκληρώνουν τις σπουδές τους στους χρόνους που προβλέπονται, που αγωνιούν γιατί θέλουν να προλάβουν προθεσμίες για επόμενο πανεπιστημιακό στάδιο, που πιέζονται από ανάγκες επιβίωσης για να βγουν στη βιοπάλη ή που δεν αντέχουν πλέον την ψυχοβγαλτική διαδικασία που επικρατεί στους πανεπιστημιακούς χώρους; Πώς μπορούν, άραγε, να βλέπουν αυτά τα παιδιά και να μην ντρέπονται;

Πηγή Καθημερινή