Πριν από τρία χρόνια, μια έρευνα του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας είχε χτυπήσει το πρώτο καμπανάκι κινδύνου για τη χρήση των greeklish, τη γραφή (ελληνικές λέξεις γραμμένες με λατινικούς χαρακτήρες) που χρησιμοποιούν κυρίως οι νέοι στα κινητά τηλέφωνα και στο Διαδίκτυο. Η ορθογραφία, σύμφωνα με την έρευνα, ήταν το πρώτο θύμα των greeklish, καθώς η χρήση τους επιδρά αρνητικά στην ορθογραφική ικανότητα των μαθητών.

Περίπου 7 στους 10 μαθητές στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση διαπιστώθηκε ότι τα χρησιμοποιούν, με αποτέλεσμα στα γραπτά οι τόνοι και τα σημεία στίξης να χάνονται, να συνδυάζονται ελληνικά και λατινικά στοιχεία, να φουντώνουν τα ορθογραφικά λάθη (ο αντί ω), τα φωνητικά λάθη (κς αντί ξ) και η σύντμηση των λέξεων να έχει μορφή... καταιγίδας (dld αντί «δηλαδή», tpt αντί «τίποτα», tespa αντί «τέλος πάντων»).

Στο (ελληνικό) Διαδίκτυο σήμερα μαίνονται μάχες στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και οι πολέμιοι των greeklish απαιτούν στις συνομιλίες από τους άλλους χρήστες να μη σκοτώνουν την ελληνική γλώσσα. Τα greeklish ή ellinika –τα οποία δεν έχουν ακόμη απασχολήσει την Πολιτεία– έχουν βγεί από τα κομπιούτερ και τα κινητά, καταλαμβάνοντας νέους χώρους, αφού δεν είναι πια σπάνιο να τα δει κανείς σε προειδοποιητικές πινακίδες, π.χ. το APAGOREYETAI H EISODOS.

Πολλοί χαρακτηρίζουν το φαινόμενο «τη μεγαλύτερη μάστιγα της εποχής μετά την κακογουστιά». Η τηλεοπτική εκπομπή «Ράδιο Αρβύλα» κήρυξε πόλεμο στα greeklish, τα οποία ο καθηγητής Γλωσσολογίας κ. Γιώργος Μπαμπινιώτης θεωρεί «τον καλύτερο δρόμο αποξένωσης για την εικόνα της λέξης». «Πολύ καλά κάνουν όσοι επιμένουν στο Διαδίκτυο για τη χρήση του ελληνικού πληκτρολογίου», επισημαίνει στην «Κ» ο καθηγητής Νεοελληνικής Γλώσσας του ΑΠΘ κ. Χρ. Τσολάκης. Ομως, η λύση για την αντιμετώπιση του φαινομένου δεν βρίσκεται στο Διαδίκτυο, αλλά στο σχολείο. «Αυτές οι μείξεις είναι πολύ φυσικό να γίνονται», λέει ο καθηγητής, «όπως γινόταν στην αρχαιότητα με τα αρχαία ελληνικά και τα ελληνικά εκείνης της εποχής, που ήταν διεθνής γλώσσα». Εχουμε να κάνουμε με τις λεγόμενες τυπικές γλώσσες κι εκείνο που κυριαρχεί είναι η μεταφορά του μηνύματος χωρίς καθυστερήσεις. Οι νέοι δεν θέλουν να λένε πολλά, κι αυτό είναι καλό. Από την άλλη, αναμειγνύουν τα greeklish με την ελληνική γλώσσα, με λέξεις από άλλες γλώσσες, με δικά τους λεκτικά κατασκευάσματα και εθίζονται σ’ αυτό. Το σχολείο δεν πρέπει να επιτρέψει την είσοδο αυτών των λέξεων στη σχολική γλώσσα.

Τα greeklish, καταλήγει ο κ. Τσολάκης, «είναι μια ιδιόλεκτος από τις πολλές που έχουμε στη γλώσσα μας. Δεν την καταστρέφει, αλλά σαν νέο παιχνίδι είναι δελεαστικό για τα παιδιά, και το σχολείο πρέπει να λάβει τα μέτρα του. Η γλώσσα μας δεν κινδυνεύει από τα greeklish, αλλά από την έλλειψη παιδείας».