Είμαι άνεργος, γονέας παιδιού που σπουδάζει δευτεροετής στην Καλαμάτα. Ο γιος μου κατέθεσε και την προηγούμενη χρονιά μα και την φετινή ό,τι έγγραφο του ζητήθηκε, από όπου αποδεικνύεται η συνεχιζόμενη, τρίχρονη, ανεργία μου.

Και όμως, η αναλγησία των ανθρώπων που διοικούν δεν κάμφθηκε. Του ζητούν το χαράτσι και την εγγύηση μη λαμβάνοντας υπόψη την οικογενειακή μας κατάσταση.

Σε όλους αυτούς τους κυρίους που κρατούν το μέλλον των παιδιών των ανθρώπων του μόχθου στα χέρια τους έχω να τους πω το εξής: Ισως αυτοί οι άνθρωποι να μην έχουν γνωρίσει στο πετσί τους τι πάει να πει εργασία με ημερομηνία λήξης και να μην έχουν νιώσει το φόβο και την ανασφάλεια που προκαλεί η απόλυση.

Σε έναν άνεργο, όμως, όλη η ζωή του και της οικογένειάς του ανατρέπεται. Νιώθει ηττημένος και η απόγνωση τον κυριεύει. Η ανεργία τον ακυρώνει ως ενεργή ύπαρξη και του στερεί το δικαίωμα στη ζωή. Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑ.

Πέρα, όμως, από ανάλγητοι είναι και προκλητικοί αφού πετάνε στο δρόμο σπουδαστές την ώρα που στο όνομα της καπιταλιστικής κρίσης απελευθερώνουν τις απολύσεις, κόβουν μισθούς, συντάξεις και επιδόματα και παραδίδουν στο βωμό του κέρδους των εταιρειών την παροχή Πρόνοιας, περίθαλψης, δημόσιας Υγείας, Κοινωνικής Ασφάλισης, δημόσιας και δωρεάν Παιδείας και τόσα άλλα που κανονικά θα έπρεπε να είναι αρμοδιότητα του κράτους.

Αυτό που χρειάζεται είναι ατσαλωμένος συλλογικός αγώνας με σκοπό να πάρουμε στα χέρια μας την υπόθεση και να παλέψουμε μέσα από επιτροπές για να δυναμώσει η πάλη ενάντια συνολικά σε αυτή την πολιτική.

Κλείνοντας, λέω σε όλους αυτούς που είναι με τη νομιμότητα στις εστίες ότι οι άνθρωποι του μόχθου, οι άνθρωποι της δουλειάς, οι βιοπαλαίστριες γυναίκες τους, τα παιδιά τους, έχουν αξιοπρέπεια!

Καμία υποχώρηση, κανένα βήμα πίσω, κανένας συμβιβασμός!

Να αντιτάξουμε πάλη και αγώνα στις απειλές και στους εκβιασμούς τους!