Tης Μαριας Κατσουνακη

Εντεκα χιλιάδες ερωτηθέντες από 23 χώρες ανέδειξαν την ανεργία ως τον ταχύτερα αυξανόμενο φόβο στον κόσμο, σε έρευνα της εταιρείας δημοσκοπήσεων Globescan για λογαριασμό της Διεθνούς Υπηρεσίας του BBC. Οσοι συμμετείχαν έπρεπε να αξιολογήσουν έναν κατάλογο με προβλήματα, με κριτήριο ποιο συζήτησαν περισσότερο με τους φίλους ή την οικογένειά τους τον περασμένο μήνα. Μπορεί η φτώχεια και η διαφθορά να κατέχουν την πρώτη θέση, όμως ο φόβος της ανεργίας έχει εξαπλασιάσει το ποσοστό του τα τελευταία δύο χρόνια.

Κάτω από τα αποτελέσματα της έρευνας, στην ιστοσελίδα του BBC, έχουν αναρτηθεί σχόλια αναγνωστών. Μεταφέρουμε δυο:

Το πρώτο: «Εκείνο που με ανησυχεί περισσότερο είναι ότι ένας μεγάλος αριθμός καταρτισμένων ανθρώπων στη Μεγάλη Βρετανία δεν μπορεί να βρει δουλειά. Νομίζω ότι η άποψη πως οι νέοι πρέπει να πάνε στο πανεπιστήμιο για να εξασφαλίσουν μια καριέρα είναι όλο και περισσότερο χωρίς νόημα. Οι σπουδές Business και το Μaster στο Marketing που διαθέτω έχουν πλέον μικρή αξία. Ακόμη μετράει “ποιον” και όχι “τι” ξέρεις».

Το δεύτερο: «Είκοσι πέντε χρόνια μετά το πανεπιστήμιο δεν μπορούσα να βρω δουλειά ούτε ως οδοκαθαριστής. Με λίγα χρήματα που μου έδωσε η γιαγιά μου αγόρασα ένα μικρό παλιό σπίτι. Εζησα σε αυτό τρώγοντας σούπες· το επισκεύασα, το πούλησα και αγόρασα το επόμενο, με το οποίο έκανα ακριβώς το ίδιο. Σήμερα, δεν έχω αποκτήσει περιουσία αλλά επιβιώνω, διαχειριζόμενος διαμερίσματα - στούντιο. Το σημαντικό είναι να είσαι ανεξάρτητος».

Ο τρόπος που κάθε κοινωνία βιώνει το πρόβλημα της ανεργίας έχει κοινά χαρακτηριστικά, αλλά και μεγάλες διαφορές. Οι αποκλίσεις και οι αποχρώσεις είναι κάποτε μικρότερες και κάποτε μεγαλύτερες. Οι αυξομειώσεις εξαρτώνται από νοοτροπίες, πρότυπα, επιθυμίες, προσανατολισμό, που ορίζουν η εκπαίδευση, η οικογένεια και το κράτος.

Ο πρώτος σχολιαστής δηλώνει ότι το «μέσον» και οι γνωριμίες χτίζουν καριέρες. Δύσκολα θα διαφωνούσε κανείς μαζί του, ιδιαίτερα στην Ελλάδα όπου η αξιοκρατία παραμένει το διαρκώς αιτούμενο.

Ο δεύτερος περιγράφει μια διαδρομή ξένη στα ελληνικά ήθη. Στη χώρα που τα επαγγέλματα προσδιορίζονται με βάση τους τίτλους (γιατρός, δικηγόρος, δημοσιογράφος, αρχιτέκτονας, φαρμακοποιός κ.ο.κ.), οποιαδήποτε άλλη επιλογή μοιάζει σχεδόν εξωπραγματική αν όχι διαστροφική. Ο υπερδιογκωμένος δημόσιος τομέας, πρότεινε ως υπέρτατο αγαθό την -πάση θυσία- εξασφάλιση. Οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες διέγραφαν από το λεξιλόγιό τους την παραγωγικότητα και την ανάπτυξη ως κοπιώδεις και μη άμεσα εξαργυρώσιμες (σε ψήφους) διαδικασίες. Αποτέλεσμα; Στο κύμα ανεργίας που σαρώνει, η Ελλάδα βρίσκεται εγκλωβισμένη στον πανικό, στην απελπισία, στη φυγή.