Ουσιαστικά, οι ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών δείχνουν να μη θέλουν να βοηθήσουν το υπουργείο Παιδείας να βρει λύσεις στα ακανθώδη προβλήματα που θα ανακύψουν ως αποτέλεσμα των λιγοστών κονδυλίων τα οποία διαθέτει η κρατική μηχανή. Η κατανομή των κονδυλίων είναι θέμα προτεραιοτήτων, θα αντιτάξει κάποιος και θα έχει δίκαιο. Είναι θέμα πολιτικών προτεραιοτήτων και η κατάταξή τους κρίνεται σε πολιτικό επίπεδο. Από εκεί και πέρα, όμως, η συζήτηση θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο εάν οι προτεινόμενες λύσεις, π.χ. για την κάλυψη των κενών, δεν λαμβάνουν υπόψη τα πρακτικά δεδομένα. Ενδεικτικά, φέτος αναμένονται λιγότερες από τις περυσινές 1.056 προσλήψεις μονίμων και στις δύο εκπαιδευτικές βαθμίδες, ενώ οι πιστώσεις για την πρόσληψη αναπληρωτών φτάνουν περίπου για 12.500 εκπαιδευτικούς έναντι 15.000 πέρυσι.

Με τα δεδομένα αυτά, το υπουργείο θα προωθήσει τη λύση της αύξησης των ωρών διδασκαλίας των εκπαιδευτικών. Οι διευθυντές των σχολείων μαζί με τον διοικητικό μηχανισμό του υπουργείου θα κληθούν να λύσουν τον γρίφο του «βάλε-βγάλε» του ωραρίου των διαθέσιμων σε κάθε σχολείο και διοικητική περιφέρεια εκπαιδευτικών. Κάτι που σίγουρα θα προκαλέσει κραδασμούς στο σώμα των 150.000 εκπαιδευτικών. Ηδη εκπαιδευτικοί διαμαρτύρονται για κάποιους άλλους, οι οποίοι λόγω της ειδικότητάς τους και των μαθημάτων που μπορούν να διδάξουν, έχουν -χωρίς δική τους ευθύνη, να τονιστεί- μικρότερο ωράριο. Και αυτό διότι τα χρόνια της οικονομικής ευφορίας οι ειδικότητες και υποειδικότητες των εκπαιδευτικών εκτοξεύθηκαν, κυρίως για συντεχνιακούς λόγους, στις περίπου 140 και τροφοδοτήθηκαν με διορισμούς, οι οποίοι τώρα δημιουργούν υπεράριθμους.

Καλή η αποτύπωση της συλλογικής σκέψης και γνώριμη η συνδικαλιστική πρακτική των μαξιμαλιστικών αιτημάτων. Ποιος, όμως, μπορεί να βγει κερδισμένος από την άρνηση της πραγματικότητας εν μέσω οξύτατης δημοσιονομικής κρίσης; Πάντως, όχι οι εκπαιδευτικοί που βλέπουν τους συνδικαλιστές τους να ζητούν... λαγούς με πετραχήλια.